vrijdag 24 december 2010

De ware reiziger

De Kilimanjaro, met 5892 meter de hoogste berg van Afrika.
Te beklimmen gedurende een 11-daagse avontuurlijke reis door Tanzania.
Prijs: 1250 euro, exclusief de retourvlucht NL-Tanzania en exclusief ontbijt en diners ter plekke. Plus nog wat bijkomende kleine onkosten.

“Wijn, wildlife, water en woestijn”
Een 17-daagse reis waarbij je zelf je huurauto mag besturen brengt je naar de mooiste plekjes van Australië voor de som van 4405 euro p.p. mits je met z’n tweeën gaat. Reis je alleen, dan is het ietsje duurder.

Liever 8 dagen op winterreis naar IJsland?
Vanaf 1095 euro (exclusief de maaltijden) ben je de man (of vrouw) en mag je middels een rondreis genieten van de winterpracht op dat ver noordelijk gelegen eiland dat nog net tot Europa behoort.

Europa te dichtbij? 8 dagen te kort?
Ga dan mee op een 18-daagse reis door het onbekende en omstreden Myanmar (voorheen Birma). Let op: bij de vanaf-prijs van 895 euro zijn de intercontinentale vlucht, maaltijden, visumkosten etc. niet inbegrepen.

Boekbaar sinds begin deze week: een wandeling door het besneeuwde Geleenbeekdal.
Afstand tot thuis: voor B&B net iets meer dan 1 kilometer.
Prijs: gratis



De ware reiziger is hij die traag wandelt en zelfs dan, staat hij nog regelmatig stil.
Colette









dinsdag 30 november 2010

Een wondere wereld

O.L.V. van Rust
Gisterenmiddag viel de eerste sneeuw van de nieuwe winter en na de langste avondspits van het jaar mochten we vanochtend ontwaken in een met een wit tapijt bedekt landschap.
Verrassend om te zien hoe nog geen 5 cm sneeuw het aanzien van wereld om ons heen in één nacht compleet kan veranderen.
Groene grasvlaktes, bruine akkers en veldwegen vol blubber werden tijdens een nachtelijke metamorfose tot een doorlopend geheel gesmeed, want allemaal bedekt met hetzelfde witte laagje van dat koude maar maagdelijk witte spul.
Met recht een wondere wereld.

Ondanks de kou, of juist dankzij de kou, is de gastvrijheid voor de minder bedeelden op veel plaatsen onverminderd groot. Zo was vanmiddag op het journaal te horen dat burgermeester van der Laan van Amsterdam een noodverordening heeft uitgevaardigd waarin aangekondigd wordt dat het gezien de extreem koude weersverwachtingen de komende week ‘s-nachts tussen 23.00 en 07.00 uur verboden is om de nacht in de buitenlucht door te brengen. Opvangcentra voor thuis- en daklozen hebben hierop aangekondigd dat ze ook in geval van een enorme toeloop op de nachtopvang in geen geval een bordje “vol” aan de voordeur zullen hangen. “Er is hier altijd nog wel ergens een plekje te vinden voor iemand die geen dak boven zijn hoofd heeft”, aldus een woordvoerster. Om de verwachte toestroom aan te kunnen worden er 224 extra bedden geïnstalleerd. “De gemeente Amsterdam ziet het als haar taak om kwetsbare burgers te beschermen tegen deze extreme weersituatie als zij hier zelf niet, of onvoldoende, toe in staat zijn. Door onvoldoende bescherming tegen de kou bestaat een kans op onderkoeling en gezondheidsproblemen, mogelijk zelfs met dodelijke afloop.

Tijdens een korte wandeling door de sneeuw mocht Bloodwoosj vanmiddag aanschouwen dat ook op kleinere schaal de gastvrijheid onverminderd hoogtijdagen viert. Waar je normaal genomen zou verwachten tijdens de ijzige kou voor gesloten deuren te staan nemen buurtbewoners zelfs bij het kleinste kapelletje de moeite ’s ochtends de deuren open te maken voor een gebed en gedurende de nacht weer netjes af te sluiten.
De deur stond al op een kiertje en nieuwsgierig als we zijn moest binnen natuurlijk ook een kijkje genomen worden. Daar bleek echter dat de gastvrijheid van Onze Lieve Heer, in tegenstelling tot die van de Amsterdamse opvangcentra, wèl zijn grenzen kent.

Wat gebeurt hier met de noveenkaarsen?

altaar

Zou men zo verlegen zitten om een verwarmend vlammetje?
Een wondere wereld…

dinsdag 26 oktober 2010

Vue nucléaire / Nucleair view

Kerncentrale Cattenom
Nachtelijk uitzicht vanaf de begraafplaats van Koenigsmacker (Noord Frankrijk) op de kerncentrale van Cattenom gelegen aan de andere zijde van de Moselle.

De kerncentrale is uitgerust met vier reactoren die elk goed zijn voor ruim 1300 MW en samen voorzien in ongeveer 8% van de stroombehoefte van Frankrijk. In 2007 was de centrale met een productie van 37 TWh zelfs de grootste stroomproducent van heel het land. De centrale biedt werk voor ongeveer 1150 mensen van de firma EDF (Électricité de France) en nog eens 850 mensen van externe onderhoudsbedrijven. De bouw van de centrale werd gestart in 1979 en in 1986 werd de eerste reactor in bedrijf genomen, ondanks massale protesten vanuit met name buurland Duitsland.
In september 2010 protesteerden opnieuw een duizendtal inwoners van de grensstreek Luxemburg, Duitsland en Frankrijk tegen de aanwezigheid van de centrale, naar hun mening een tikkende tijdbom voor Europa. Volgens een woordvoerder van het actiecomité “Neen tegen Cattenom” hebben zich tussen 1986 en 2006 maarliefst 710 min of meer ernstigere incidenten voorgedaan in de centrale. EDF en de Franse overheid hebben duidelijk andere plannen voor de toekomst. Op 7 oktober 2010 werd aangekondigd dat men serieus gaat onderzoeken of met een extra investering van 2,4 miljard Euro de levensduur van de centrale met 40 jaar verlengd kan worden.
Gek toch dat als kerncentrales zo veilig zijn als beweerd wordt dat men ze vrijwel overal nabij de landsgrenzen aantreft…

woensdag 1 september 2010

KZ Natzweiler-Struthof: Één schilder, één landschap, twee schilderijen

Één landschap - twee schilderijen
Gearresteerd en gevangen genomen, gedeporteerd en vervolgens tewerk gesteld in de groeve van concentratiekamp Natzweiler-Struthof. Doel o.a.: graniet winnen dat nodig was om naar het plan van Albert Speer te bouwen aan Hitler’s Welthaupstadt Germania, de toekomstige hoofdstad van het Derde Rijk als de oorlog eenmaal gewonnen zou zijn. Dat is naar schatting 52.000 mensen, veelal afkomstig uit het verzet in geheel Europa, gebeurd tussen mei 1941 en november 1944.
Het zogenaamde Nacht-und-Nebel kamp was het enige door de nazis gebouwde en gecontroleerde KZ op Frans grondgebied gedurende WO II en was o.a. bedoeld om opgepakte verzetsmensen spoorloos te laten verdwijnen.

Ongeveer 22.000 gevangenen hebben het niet levend kunnen navertellen.
Wie het wel overleefde was de auteur Boris Pahor. Opgepakt op basis van twee krantenartikeltjes in zijn nachtkastje maakte de Sloveen in nog geen anderhalf jaar tijd een gedwongen reis door een vijftal duitse concentratiekampen, waaronder Natzweiler-Struthof. Eind jaren zestig, na een bezoek aan het kamp temidden van toeristen, documenteerde hij zijn herinneringen in het boek “Necropolis” (stad der doden). Hij omschreef zijn gevoelens en herinneringen als “Ik ben een bewoner van dit oord”, daarmee doelend op het feit dat menig verder reizend toerist wellicht al bezig is met de planning voor de volgende dag, terwijl hij zelf nooit meer zal kunnen ontkomen aan het hier beleefde.

Een informatiezuil in het enkele jaren geleden gebouwde documentatiecentrum verwoordt het contrast tussen het vreedzame en prachtige uitzicht over het Vogezenlandschap enerzijds en de beladen geschiedenis van het kamp anderzijds treffend:
Het is alsof de schilder hier twee verschillende schilderijen heeft gemaakt van hetzelfde landschap






Cellenblok





Bonjour mon frère…

Cruauté, barbarie, sadisme,
appelle ça comme tu voudras
On a vraiment peine à croire,
et pourtant c'est comme ça.
Tu ne me crois toujours pas,
mais regarde,
regarde autour de toi
Regarde-les tous,
les copains,
tous,
et puis regarde-moi,
Que suis-je?
Un paquet d'os,
un déchet humain,
un simple numéro
Ou tout cela à la fois,
c'est-à-dire
zéro, plus zéro, égal zéro
Gegroet mijn broeder…

Wreedheid, barbaarsheid, sadisme,
noem het zoals je wilt
Het is echt moeilijk te geloven,
en toch is het zo.
Je gelooft me nog steeds niet,
maar kijk,
kijk om je heen
Bekijk ze allemaal,
de vrienden,
allemaal,
en kijk dan naar mij.
Wat ben ik?
Een zak botten,
een menselijk wrak,
een eenvoudig getal
Of al dat tegelijk,
dat wil zeggen
nul, plus nul, gelijk nul


Eugène Marlot, gedeporteerde uit Natzweiler




Urnenruimte

dinsdag 31 augustus 2010

Walking with dinosaurs

Voetafdruk van een diplodocus
Op een regenachtige dag in 2004 was Jean-François Richard aan het joggen nabij Loulle (Frankrijk, Jura/39) toen zijn oog bij het passeren van een verlaten kalkgroeve viel op een ovale plek op de grond die vol was gelopen met regenwater. Zijn geoefende geologische oog meende meteen te weten dat hij een voet-afdruk van een dinosauriër gevonden had. Bang dat anderen met zijn ontdekking aan de haal zouden gaan wachtte hij eerst af en ging op zoek naar een erkend instituut dat de juistheid van zijn vermoeden zou kunnen bevestigen. Bijna een jaar later was het zover en uiteindelijk heeft het ruim 3 jaar geduurd eer alle wetenschappelijke onderzoeken beëindigd waren. Sindsdien heeft Loulle een attractie van formaat erbij, alhoewel de toerist goed moet zoeken om de juiste plek te vinden en er zelden meer dan drie auto’s op de naastgelegen parkeerplaats staan.
En dat terwijl het voorkomen van goed bewaarde dino-voetafdrukken (zogenaamde indirecte fossielen) zeldzamer is dan bodemvondsten van botten (directe fossielen). In totaal heeft men op 3000 vierkante meter zo’n duizendtal dino-afdrukken gevonden en om ze beter zichtbaar te maken heeft men afdrukken die bij elkaar horen voorzien van eenzelfde kleurtje verf. Zo zijn er een aantal sporen, rood, blauw of paars gekleurd die de volledige breedte van de groeve oversteken. Bij één van de sporen lijkt het zelfs alsof mama dino met een kleintje ernaast gelopen heeft. De afgelopen winter en de zon hebben flink huisgehouden want een aantal kleuren zijn al bijna volledig weg gebleekt. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat de voormalige kalkgroeve ooit een gematigd vochtige plek was die door dinosauriërs als “oversteekplaats” tussen twee minder begaanbare gebieden werd gebruikt. Op een gegeven moment is er in een vrij korte periode veel zand en sediment over de plek heen gekomen hetgeen vervolgens relatief snel tot kalksteen is verworden, waardoor de voetafdrukken in de onderliggende hardere laag versteend zijn. Tijdens het onderzoek van de afgelopen jaren heeft men stukje bij beetje de zachte bovenlaag uit de niet meer in gebruik zijnde groeve eraf geschraapt en is een grote vlakte vol sporen tevoorschijn gekomen. De tak van wetenschap die zich bezig houdt met het onderzoek naar voetafdrukken van dinosauriërs heeft een eigen naam: paleo-ichnologie. Paleo-ichnologen kunnen aan de hand van dino-sporen uitspraken doen over soort dinosaurus, gewicht, grootte, bewegingssnelheid enzovoorts.
Het meest voorkomend in de kalkgroeve van Loulle zijn ronde voetafdrukken, variërend in doorsnee van 20 tot 90 cm. Deze afdrukken zijn afkomstig van de diplodocus, een plantenetende dinosauriër die op vier poten tegelijk liep. De diplodocus kon een maximum lengte bereiken van 25 meter en ongeveer 12000 kg zwaar worden. Minder in aantal, maar minstens zo boeiend zijn de drietenige sporen van een zogenaamde theropode. Theropoden waren vleesetende dinosauriërs die op hun twee achterpoten liepen. De bekendste theropode is de Tyrannosaurus Rex, een reusachtige vleesverslindende dino met een schouderhoogte van 3,50 meter en een lengte van meer dan 10 meter. Alle gevonden afdrukken hebben een leeftijd van ongeveer 150 miljoen jaar.
Om schade door al te nieuwsgierigen te voorkomen (er schijnen ooit zelfs mensen met hun auto over de sporen heen te zijn gereden) is de rand van de groeve afgezet met stenen, maar geïnteresseerden mogen er te voet in, om ook eens te proberen in de 155 miljoen jaar oude voetstappen van dinosauriërs te wandelen.
Bloodwoosj en Bloomefiemel hebben na eigen wetenschappelijk onderzoek in Loulle geconstateerd dat ze nog flink wat spek met ei moeten eten, willen ze even grote stappen als de dino’s in de prehistorie kunnen maken.

Bloomefiemel volgt een theropode
Bloodwoosj volgt een diplodocus
Nog flink wat spek eten !

donderdag 26 augustus 2010

Hoe sleurt ie dan? (vakantiesnelwegrijmp)

Fiets erop
Pindakaas, piepers
hagelslag, zoute drop
borrelnootjes, kratje bier
sleurhut mee, fiets erop

Diepvrieskroketten, witbrood, jonge klare, vleesjus uit pak
Kofferbak vol? Skibox op’t dak!

Vlaflip, stroopwafels, zure haring, poffertjesmix
Was het dat? Oeps, hondenmandje vergeten!
Zonder thuisgevoel wordt het nix
Dutchies on the road, kilometers vreten ...


Hondenmandje niet vergeten

maandag 9 augustus 2010

De Duizendjarige Eik ...


Losgelaten door de tijd
draag ik diep in mij
- weggeschreven in de jaarringen
van mijn eeuwigheid

de joelende stemmen van
kinderen die mij beklommen

de zucht van dichte drommen
als recht werd gesproken
over heks en rabauw

de kus van geliefden
en eeuwige trouw

en over dit alles de jaargetijden
die zich moeiteloos
in mijn gebladerte vlijden

Marcel Sleurs


In vroeger tijden
In vroeger tijden

zondag 11 juli 2010

Voulez-Vous Vuvuzela ?

“We speelden het beste voetbal, maar we hebben niet gewonnen”

WK Voetbal 1974.
Oranje speelde in de eerste groepsronde achtereenvolgens tegen Uruguay (2-0), Zweden (0-0) en Bulgarije (4-1) en werd zonder een wedstrijd te verliezen en met slechts één tegendoelpunt groepswinnaar.
In de tweede ronde won oranje in de volgende poule achtereenvolgens van Argentinië (4-0), de DDR (2-0) en Brazilië (2-0). Met 8 goals voor en 0 goals tegen plaatste het legendarische team met o.a. Neeskens, Cruijff, van Hanegem en Krol zich onder de bezielende leiding van Rinus Michels voor de finale die op 7 juli in München gespeeld zou worden tegen West-Duitsland.

De wereld was onder de indruk van het totaalvoetbal dat Nederland etaleerde en iedereen was het erover eens: Oranje is het beste team en verdient de beker.

Het liep anders.
Het keerpunt in de finale was de vijfentwintigste minuut toen Holzenbein zich met een theatrale “Schwalbe” (Ned. vert. Evert ten Napel: “fopduik”) op de groene mat liet ploffen en Breitner even later middels de toegekende penalty voor Duitsland de 1-1 scoorde.
Vlak voor rust scoorden de Duitsers dan nog 1-2 en ondanks een aandringend en goed voetballend oranje werd er in de tweede helft niet meer gescoord en verloor het best voetballende team het WK van ’74.

Menig fan heeft die zevende juli in de zomer van ’74 een trauma opgelopen dat meegedragen moest worden tot het EK in ’88 toen Nederland in de halve finale mocht aantreden tegen West-Duitsland. Zo ook de jonge Bloodwoosj, opgevoed met de gebruikelijke moppen die meestal handelden over een fiets van opa die teruggebracht moest worden.

Dat Oranje de finale enkele dagen later won van Rusland geraakte in het collectieve geheugen enigszins op de achtergrond, want verbleekte tegen de revanche waarbij Nederland van West-Duitsland won in de halve finale van '88. Op typisch Duitse wijze versloeg Oranje de eeuwige rivaal doordat van Basten in de 89e minuut de winnende goal maakte en Nederland met 2-1 doorging naar de finale. De Vuvuzela bestond nog niet, maar nooit meer sinds die dag heeft Bloodwoosj ooit nog zo hard geschreeuwd als toen van Basten die ene goal maakte. Een kippenvelmoment waar een mens er weinig van meemaakt in zijn leven.
Voetbal is emotie.

Niet onbelangrijk voor de intensiteit van de beleving achter de beeldbuis, het NOS commentaar tijdens de wedstrijd was van Evert ten Napel. “Het Volksparkstadion is van Oranje”.

Na de wedstrijd reed er toevallig een wagen met Duits kenteken door de straat waarvan de chauffeur de weg vroeg naar een bekend adres in de buurt.
“Keine Ahnung” kwam er uit Bloodwoosj’ mond als daad van burgerlijke ongehoorzaamheid.
Voetbal is emotie.

Duitsland groeide, werd volwassener. Bloodwoosj ook. Er kwam langzaam een nieuwe generatie met een nieuwe mentaliteit. Niet alleen in Duitsland.
Op 17 juni jongstleden versloeg Evert ten Napel zijn voorlopig laatste wedstrijd voor de NOS. Een verslaggever met hart en ziel nam afscheid.

Gisteravond (zaterdag) genoten op het Oranjeplein te Meerssen. Duitsland wint met 3-2 van Uruguay. Boe-geroep in het stadion telkens Suarez (volgens eigen zeggen eigenaar van de nieuwe hand van God, volgens heel Afrika eigenaar van de hand van de Duivel) aan de bal is.
Voetbal is emotie.

Vandaag is het zondag, nog een dikke zes uur en Nederland speelt voor de derde keer een WK-finale. NOS Commentaar: Frank Snoeks…

Voor Bloodwoosj staat het vast.
Voetbal is emotie.
De wedstrijd Nederland-Spanje zal niet becommentarieerd worden door een defecte Vuvuzela, hier gaat gekeken worden naar het ZDF.

Oranjeplein Meerssen

maandag 5 juli 2010

I wear my sunglasses at night

Iridium flare magnitude -8
Al eens in een satelliet weerkaatst zonlicht gezien? ’T is dan net alsof een zwak sterretje langs de hemel schuift. Terwijl je zelf ergens op de aardbodem in het donker staat, vliegt hoog boven je, doorgaans op een hoogte van 300 tot 600 km, een door mensenhanden gemaakte kunstmaan of afgedankt raketonderdeel nog net in het zonlicht. Het zonlicht wordt weerkaatst naar beneden en vanaf het donkere gedeelte van de aarde kun je een klein stipje aan de hemel heel langzaam voorbij zien trekken. Afhankelijk van de hoogte en daarmee de snelheid van de satelliet trekt die in enkele minuten langs een behoorlijk deel van de hemel boven je. De meeste mensen hebben het wel eens gezien zonder het te beseffen, maar veronderstellen doorgaans dat het om een vliegtuig gaat. Wie het ISS al eens heeft gezien weet beter. Het International Space Station wordt van stroom voorzien door zonnepanelen die uitgevouwen afmetingen hebben die met een behoorlijk uit de kluiten gewassen voetbalterrein overeen komen. In tegenstelling tot een vliegtuig heeft het ISS geen groene of rode knipperlichtjes en is het een stuk helderder. Om precies te zijn ergens tussen -3 en -4 magnitude. Dat is ongeveer net zo helder als de planeet Venus, die door velen wel eens ’s ochtends op het fietsje op weg naar het werk abusievelijk voor een UFO wordt aangezien. Helderder dan dat, op zon en maan na, bestaat niet.
Dat wil zeggen, op één andere uitzondering na: een iridium flare.
Iridium flares zijn kortstondige felle oplevingen van kunstmanen van het type Iridium. Ooit besteld en gekocht door de firma Motorola zorgen 66 van deze relatief kleine satellieten voor satelliet-telefoon-communicatie wereldwijd (een soort voorloper van het huidige mobiele netwerk, maar ook werkend midden in de jungle of de woestijn). Behalve twee relatief slecht zichtbare zonnepanelen heeft iedere Iridium-satelliet ook nog eens drie antennes gemaakt van gepolijst aluminium. Doordat het aluminium zo perfect glad van oppervlak is, wordt het zonlicht dat vanaf een hoogte van ongeveer 780 km door zo’n antenne weerkaatst wordt, gebundeld tot een verhoudingsgewijs kleine vlek op het aardoppervlak van nog net geen 10 km doorsnee. Bevind je je toevallig in de buurt van zo’n vlek (of beter nog, er midden in) als zo’n satelliet overvliegt, dan kun je nog wel eens aardig verrast worden door hoe helder dat aanvankelijk kleine stipje boven je in enkele seconden wordt.

De eerste keer dat ik er eentje zag was een jaar of vijftien geleden in de Ardennen. Aan het eind van een avondje turen door de telescoop werd mijn wereld in enkele seconden even op zijn kop gesteld door een nagenoeg ongekende stoot adrenaline.
Ik stond wat doelloos zonder de telescoop omhoog te kijken toen mijn oog plotseling viel op een klein bewegend wit puntje dat feller en feller en feller en feller werd. Ik kan me nog goed herinneren hoe er in een flits door me heen ging dat hier iets goed fout ging. Er leek geen einde te komen aan dat feller worden (in werkelijkheid zal het geen 20 seconden geduurd hebben), maar ik kreeg bijna de drang een zonnebril op te gaan zetten zo fel was het lichtpuntje dat daarboven aanzwelde. Op dat moment natuurlijk geen idee wat het was.
Gelukkig verdween ie net zo snel als ie gekomen was. Het geheel duurde nog geen minuut van heel langzaam aanzwellen tot uiteindelijk weer nagenoeg uitdoven.
Achteraf bleek dat ik een iridium flare gezien had van magnitude -8, dat wil zeggen meer dan 250 keer zo fel dan de felste ster en ongeveer 40 keer zo fel als de planeet Venus die iedereen bijblijft die hem ooit gezien heeft.

Nadien werden nog vele Iridium-flares gezien, zeker doordat er tegenwoordig internetsites bestaan waarop tijdstippen, helderheid en richting waarin je zo’n flare kunt zien eenvoudig op te zoeken zijn. Alleen de helderste flares van -8 komen niet zo vaak in de buurt van je woonplaats voor.

Vannacht was het toevallig weer eens zover.
Om 01.11 uur en 30 seconden zou er in het Zuidwesten eentje op een hoogte van ca. 50 graden overkomen en daar maximum intensiteit van magnitude -8 bereiken. Daarom het naar bed gaan even uitgesteld, wat geprutst met het fototoestel en naar buiten getogen in de hoop een en ander eens op de gevoelige plaat vast te leggen.
Bovenaan deze blog het eindresultaat. Onder een detailvergroting van dezelfde opname.
Voor de techneuten onder ons: gevangen op de gevoelige plaat werd Iridium satelliet nummer 60, met een diafragma F4.5, 40 seconden belicht, ISO 400, Panasonic Lumix G1.
Overigens, de sterren zijn tot kleine streepjes verworden als gevolg van de draaiïng van de aarde in de 40 seconden dat de lens openstond. De oranje-achtige gloed rechtsonder in beeld wordt veroorzaakt door lampen langs de A2 snelweg en op het DSM-terrein in de buurt.

Ook eens zo’n adrenalinekick in het donker ervaren?
Surf naar www.heavens-above.com , kies je land en je woonplaats uit de database en ga dan naar Iridum-flares for the next 7 days. Je vindt er altijd wel iets van je gading.

Iridium 60 lose up

vrijdag 2 juli 2010

Bier en tieten

aandacht trekkend muurtje van 11
“Panem et Circenses”, oorspronkelijk “brood en wagenrennen”, maar vaker vrij vertaald als (geef het volk) "brood en spelen”. Een concept dat zo’n 2000 jaar geleden geïntroduceerd werd door Julius Caesar die het volk brood en spelen gaf zodat opstanden onder datzelfde (vaak ontevreden) volk voorkomen konden worden.
(Zwem)baden werden gebouwd, amfitheaters, circussen en colosseums. Gladiatoren bevochten elkaar of een leeuw op leven en dood en het volk keek joelend toe vanaf de tribunes. Vloog er met het wagenrennen iemand uit de bocht of sloeg er een paard over de kop dan was de sensatie compleet en snelde het volk toe om er met de neus bovenop te kunnen staan.
De ellende van iedere dag kon even vergeten worden en de schenker van dit alles, de keizer, werd geëerd omdat hij er bij het volksvermaak ook nog eens voor zorgde dat men gratis te eten en te drinken had.

In de loop van de afgelopen 2 millennia is er aan het concept van Caesar weinig veranderd, slechts de verschijningsvorm muteerde.
Vanmiddag om 16.00 uur was het weer eens zover. Het Colosseum stond dit maal ten zuiden van de evenaar in Port Elizabeth te Zuid Afrika, paard en wagen werden vervangen door de inmiddels bekende 22 mannen en een bal. Het volk tuinde er met beide voeten weer volop in, scholen sloten al rond een uur of twaalf in de middag, voor veel bedrijven begon het weekend eveneens een halve werkdag eerder. Een uur voor aanvang van de gladiatorenstrijd stond er 280 km aan files op des rijks wegen. Winkels tooiden zichzelf voor de zoveelste keer met een bordje: ”Wegens de voetbalwedstrijd Nederland-Brazilië zijn wij vanmiddag vanaf 15.00 uur gesloten”. Sommigen meenden al voorspellende gaven te bezitten en schreven er maar direct de einduitslag bij nog voor de wedstrijd begonnen was. De plaatselijke supermarkt besloot niet mee te doen aan de sluitingsgekte maar maakte het nog een stapje bonter door een koelkist van 2.5 bij 1.5 meter te plaatsen die van voor tot achter vol zit met oranje tompoezen. Helaas voor de super worden die tompoezen door geen hond gekocht want iedereen zit thuis onder de partytent met een krat bier te zweten bij het tv-scherm. Boven de koelkist midden in de supermarkt een 16:9 breedbeeld scherm met daarop live beelden van de wedstrijd aan de andere kant van de wereldbol.
Normaal kabbelt er een kooplust opwekkend zacht muzakritme op de achtergrond, vandaag staat het volume op tien en galmt de stem van Jack van Gelder van voor tot achter door de zaak. Mocht de klant soms nog steeds niet weten dat er een belangrijke voetbalwedstrijd gaande is.
Aan de kassa wederom de vaste vraag van de laatste drie weken: “Wilt u er ook gratis beesies bij?”

De hobbywinkel ertegenover: gesloten, de eethoek: gesloten, de automatiek heeft nog een afgekoelde bamiblok in het portiek maar de rest van de friture is gesloten. De modezaak: gesloten. Bij de kruidenier: geen kip in de zaak. De schoenenwinkel: gesloten, ondanks de uitverkoop.
Supermarkten bellen en mailen de bevoorradingscentra plat met het verzoek zo snel mogelijk de voorraad bier weer aan te vullen; de kratten vliegen er aan de kassa harder uit dan ze in het magazijn weer geleverd kunnen worden.

Een beetje horeca-ondernemer heeft een paar vierkante meter grasmat op de vloer en een live-scherm op het terras, onder het mom van “heb ík het niet, dan gaan ze wel naar de buren”.
Vrijwel ieder billboard is beplakt met een voetbalgerelateerde reclamestunt die liefst met een humoristisch bedoelde kwinkslag de aandacht van het voorbijrijdend volk trekt. Zo ook de reclame voor damesondergoed aan de plaatselijke Rijksweg die al bijna drie weken voor meer aandacht zorgt dan ooit tevoren gehoopt. Menig bestuurder voor het naastliggende verkeerslicht is zo gebiologeerd dat ie niet in de gaten heeft dat de lamp al tot drie keer toe van kleur wisselde in de tijd dat ie de schaars geklede dames van top tot teen begaapte. Aan het wegdek te zien heeft er al menig gevalletje blikschade plaatsgevonden…

Bij de bakker kan de klant WK-gebakjes kopen waar met chocola telkens een andere einduitslag op is gespoten. Wie het geduld heeft het gebakje niet voor het eind van de wedstrijd te verorberen en ook nog het geluk heeft de juiste einduitslag aangekocht te hebben kan zich morgen melden om een prijzenpakket in ontvangst te nemen.
Een bekend biermerk meldt onder een afbeelding van een gevuld glas bier in een paginagrote krantenadvertentie: ”we zullen vanmiddag tot de bodem moeten gaan mannen”.
Een energiebedrijf belooft een jaar gratis stroom aan iedere nieuwe klant mits Nederland het WK wint. Dat het bedrijf geen vergunning heeft om een kansspel te organiseren, och een kniesoor die daar op let. Kennelijk wordt het hen toch wat heet onder de voeten want de actie loopt tot morgen terwijl het WK echt pas over een dikke week gedaan is en Nederland nog steeds in de race blijft.

In de F-jeugd wordt de kindertjes al op vroege leeftijd geleerd dat als het moet je een doorgesproken speler best op onreglementaire wijze tegen de grasmat mag werken. Er zou later als ze groot zijn namelijk wel eens veel op het spel kunnen staan. Heel veel.
De beteugeling van het volk.

Een experimentje:
Ga tijdens de volgende interland van het Nederlands elftal naar het marktplein in je woonplaats en roep een paar keer keihard “Panem et Circenses”.
Loop een blokje om en probeer het 5 minuten later nog eens met de kreet “Bier en tieten”.
Vergelijk vervolgens het verschil in reacties van het publiek.

De evolutie heeft de afgelopen 2000 jaar niet stil gestaan. De spelen muteerden.
Het WK-voetbal duurt nog een week, dit weekend kunnen we nog vooruit met Wimbledon en morgen begint de Tour de France.
De keizer werd ingeruild voor 150 demissionaire kamerleden die gisteren na een uitgebreide barbecue voor een periode van 10 weken met zomerreces zijn gegaan.

Volgend rendez-vous: Kaapstad / 6 juli 2010 / Uruguay-Nederland
En denk eraan: “Panem et Circenses” is latijn voor “Bier en tieten”, maar dat laatste bekt gewoon wat beter in beschonken toestand ;-)

bier bij de buren
live bij de tompoezen

zaterdag 19 juni 2010

Drug of the Nation

Concertticket Crowded House
Sinds gisterenavond –rij 3 stoel 48, het begon tijdens een optreden van Crowded House in Vorst Nationaal te Brussel zo rond 21.30 uur- leeft Bloodwoosj als gevolg van een gelukkige samenloop van omstandigheden in een roes.
Even nog dreigde een opmerking uit het publiek “We need a prime minister” roet in het eten te gooien, maar dat werd handig opgelost door Neil Finn en de zijnen middels een geïmproviseerde minimalistische song vol Kraftwerkachtige electrobeats en peeps over een natie die zelfs tijdens een popconcert aan iets banaals als de zoektocht naar een nieuwe premier moest denken. Ook even later, toen tussen twee songs in het WK-voetbal ter sprake kwam gaf toetsenist Mark Hart blijk van ruim voldoende relativeringsvermogen door totaal niet in de gaten te hebben wat het onderwerp van gesprek was. Hoogtepunt van de avond: Alle belichting gedimd, met uitzondering van vier gloeiende voorwerpen aan de rand van het podium: vanuit het publiek gezien van links naar rechts: Mark’s goose, Neil’s mushroom, Matt’s Bambi en Nick’s goose. Te midden van deze setting van warme kunst en kitsch één geeloranjeachtige lichtstraal gericht op Neil Finn. De piano waarachter hij plaats heeft genomen is bedekt met een ouderwets aandoend jachttafereeltje in houtsnijwerk dat het gecamoufleerde uiterlijk heeft van een ouderwetse luidspreker. De song: “Message to my girl”, nog afkomstig uit de Split Enz era.
Links van mij Bloomefiemel (v), rechts van mij Brabinnetje (eveneens v en afkomstig uit hetzelfde gezin). Als ik bemerk dat rondom mij heen ruim 80% van het aanwezige publiek eveneens van het zwakke geslacht is en zachtjes heen en weer wiegt op het ritme van de muziek begint ook mijn hart mee te neuriën op het poëtische “bericht aan mijn meisje”.
Mmmmmmmmmmmmmm…….


Zaterdagmiddag 19 juni
In de auto op weg naar Sittard. Er moet vanavond wat dampends op tafel komen om de magen van B&B te vullen, dus waarom een bezoekje aan de super niet combineren met een al veel te lang uitgesteld grabbel en graai kwartiertje in de 3 voor 25 bak van de Free Record Shop?
Bij het bereiken van de hoek Rijksweg-Centrum / Kummenadestraat valt me iets op. Het is 13.40 uur en de straten zijn uitgestorven. Het regenwater mag dan wel heel eventjes met bakken tegelijk uit de hemel vallen, maar dat kan nooit de oorzaak van deze leegte zijn.
Ach, wat hou ik mezelf ook voor de gek. Het is me verdraaid goed bekend dat zojuist de voetbalwedstrijd Nederland-Japan begonnen is, ik wil gewoon genieten van het unieke moment dat je op een doorgaans overdrukke zaterdagmiddag vrij spel hebt op straat, niet om de haverklap iemand tegen je aanloopt in de winkelstraten en je zelfs op het Tempelplein probleemloos binnen 10 seconden een parkeerplaats vindt.
En inderdaad, onderweg constateer ik bijzonder tevreden dat wat de gemeente Sittard-Geleen met enkele tientallen miljoenen euri’s en diverse verbouwingen niet gelukt is, 22 spelers en 1 bal in het zuidelijkste zuiden van Afrika wel klaar krijgen:
De Rijkswegboulevard is voor de volledige 100% verkeersluw, want volledig uitgestorven.

Bij het naderen van het eerste verkeerslicht in het centrum van Sittard dat op rood staat (de rest onderweg stond functionerend, doch latent werkeloos op groen) doemt plots een medeweggebruiker voor mijn neus op.
Een vrouw?
Neen, een blik op de nummerplaat leert dat het om een Pool gaat die kennelijk als een van de weinige onwetenden (lees: ongedrogeerden) door de straten weet te rijden.
Aan de overzijde van de kruising blijkt nog een tweede heilige koe stil te staan; een witte nummerplaat met rode letters doet ook hier kond van het cleane karakter van de persoon achter het stuur.
Net als het witte kenteken dat begint met de zwarte letters HS, prijkend op de enige auto bovenop het parkeerdek van het ABC gebouw in hartje Sittard.

Op weg naar de FRS meer ongedrogeerden op straat, voor het overgrote deel gekenmerkt door één gemeenschappelijke eigenschap. Bij Abrunch op de tweede verdieping zitten twee vrouwen nippend aan een gekleurd drankje te kijken naar het weinige publiek op straat. Bij de AH achter de servicebalie twee ginnegappende meiden die ook zonder beeldbuis weten hoe je plezier kunt hebben met een half lege rol bedrijfsstickers. In de eerste de beste telecomshop die gepasseerd wordt geen enkele klant en uitsluitend drie medewerkers als zombies starend naar een 16:9 beeldscherm dat hen middels kennelijk via internet getransporteerde beelden de broodnodige shots geeft. De bakker: fleurige oranje etalage maar geen hond in de tent, bij Ernesto’s schijnt de zon volop op het terras, maar op dat terras zelf is geen hond te bekennen. Op de T-splitsing bij de Brandstraat brengt een muzikant op niet onverdienstelijke wijze “Luka” van Suzanne Vega ten gehore. Op één dame na die meer oog heeft voor het beeld op haar mobieltje dan voor de schrijnende tekst van het nummer, is er niemand die oor heeft voor de gitaar of zang.
Niemand, maar dan ook helemaal niemand, want er is gewoon helemaal niemand.

De straten zijn leeg, de natie is gedrogeerd.
Bijeengeklonterd op de spaarzame punten waar de plaatselijke middenstand een scherm heeft opgezet, variërend in grootte van 2 (café in de Limbrichterstraat) tot 15 vierkante meter (eetcafé de Buren aan de Markt). Via de schermen wordt de natie live voorzien van hun verdovende dosis. Kennelijk op doeltreffende wijze want overal zijn de toegestroomde verslaafden high van het getoonde en hebben slechts oog voor DE bal op HET beeld.
Bedrijfskantines werden gesierd met soortgelijke injectoren, allen in het populaire 16:9 formaat, om maar te voorkomen dat hun werknemers zich ziek zouden melden op het moment suprême. Ja, zelfs onderwijsinstellingen besluiten doordeweeks hun lessen ’s-ochtends vroeger te laten beginnen zodat de schoolgaande verslaafden ’s middags toch vooral maar geen seconde zonder verdovend middel zullen komen zitten.
Straten zijn leeg, de natie is gedrogeerd.

Slechts hier en daar een voorbijganger. Een moeder en haar dochter arm in arm met twee volle boodschappentassen. Twee vriendinnen bij de Douglas proberen een rose lippenstift uit op de rug van hun hand, een paar meisjes zwerven op het oog doelloos over de sieradenafdeling van de V&D.
Na het doorzoeken van de 3 voor 25 DVD-bak van de FRS zet Bloodwoosj koers naar de kassa met in de hand “De laatste dagen van Emma Blank”, “Der Blaue Engel” en “The Boy with the Striped Pyjamas”.
Achter de kassa een betoverend meisje, dat ik uitgebreid zou kunnen gaan beschrijven, maar waarvan ik me beperk tot de drie zaken die me over een week waarschijnlijk nog steeds door op het netvlies gebrand staan: een ongedrogeerde glimlach, een tiental sproetjes op een blossige achtergrond en een moedervlek die net boven de rand van haar BH uitsteekt.

Daarna met 80 per uur (waar 50 is toegestaan) over de nog steeds lege Rijkswegboulevard terug naar Geleen, ter hoogte van de Foroxity door het rood rijdend, immers geen verkeer of politieagent in de wijde omtrek te bekennen, daarbij het op de heenweg gevestigde record van 8 minuten en 40 seconden resoluut naar de archieven verwijzend.

Over twee weken is het WK afgelopen en zal de natie massaal moeten afkicken.
Nu zijn de straten nog steeds leeg en de natie gedrogeerd.
Bloodwoosj geniet met volle teugen.
In de CD-speler draait voor de derde keer vandaag “Message to my Girl”.
Aan mij zullen ze in de afkick-kliniek geen rooie cent verdienen.
Morgen is het zondag.
Jammer.
Moet ik tot maandag wachten eer ik weer naar de Free Record Shop kan...


Een verkeersluwe Rijkswegboulevard op zaterdagmiddag 13.50 uur !!!
Uitgestorven terras
My name is Luka

zaterdag 12 juni 2010

Even tot tien tellen ...

Baracke 38 Speiseraum

Datum: Woensdag 9 juni 2010
Tijdstip: circa 11.10 uur
Plaats: Baracke 38, Konzentrationslager Sachsenhausen, Deutschland
Moeilijkheidsgraad op de schaal van zelfbeheersing: 5 (=maximum)

Ieder jaar in juni gaat Bloodwoosj met collegae en eindexamenleerlingen op een 4-daagse reis naar de mooie Duitse hoofdstad Berlijn. Behalve ontspanning, cultuur, shoppen en een enkel museum maakt ook een gezamenlijk bezoek aan het 20 kilometer ten noorden van de stad gelegen concentratiekamp Sachsenhausen deel uit van het programma. Zo ook afgelopen woensdagochtend. Na een introductie bij de maquette naast het bezoekerscentrum en het passeren van het indrukwekkende “Arbeit macht frei” volgt nog een aanvullende uitleg op de immens grote Appelplatz en zijn de leerlingen daarna vrij om individueel, in groepjes of met een docent over het terrein te lopen en de diverse monumenten, tentoonstellingen, barakken en sites te bezoeken. Over onze leerlingen (de meesten rond de 16 jaar) hoeven wij ons niet bezorgd te maken. Zij vertonen telkens opnieuw gedrag waaraan menig volwassen bezoeker nog een voorbeeld zou kunnen nemen. Ieder jaar opnieuw blijft het ook voor onszelf een bijzonder moment hier een ochtend rond te lopen en geconfronteerd te worden met de onvoorstelbare gruwelijkheden waartoe de mensheid in staat blijkt te zijn.
Zoals gezegd, een bijzonder moment, zo ook dit jaar, maar dan wel op een totaal andere wijze dan alle voorgaande jaren. Ondanks dat dit na o.a. Bergen-Belsen, Dachau en Buchenwald zo ongeveer het tiende bezoek van Bloodwoosj aan een concentratiekamp moet zijn geweest stonden woensdagochtend om 11.10 uur in barak 38 even alle radertjes in de bovenkamer stil. Barak 38 is een gebouw in het zogenaamde “kleine Lager” waar na een brandstichting door neonazi’s in 1992 men een tentoonstelling over het leven van Joodse gevangenen aan de hand van persoonlijke levenslopen heeft opgebouwd. Ernaast in dezelfde barak kan men o.a. een originele wasruimte, toiletruimte en slaapruimte met stapelbedden voor 250 gevangenen bezoeken. Nietsvermoedend voor het vierde achtereenvolgende jaar binnentredend in deze indrukwekkende ruimte slingert een vinnige vrouwenstem mij op uitermate bitse wijze in het Duits een aantal teksten naar mijn hoofd:
Hoe wij “het in ons hoofd halen hier binnen te komen” terwijl “wij het haar onmogelijk maken haar groep informatie te verschaffen” en dat we “op zo’n plek als deze best wat meer respect mogen tonen” en of we dan maar “willen maken dat we wegkomen door naar buiten te gaan” en -nu komt ie, zet je even schrap en houd je goed vast-
“Ich bin Mitarbeiterin vom KZ”.

Wat????? Is mevrouw een educatief medewerkster van het concentratiekamp zelf? Tegelijkertijd flitsen er de meest uiteenlopende gedachten en gevoelens door mijn hoofd. Uiterlijk laat ik alles zo gelaten mogelijk over me heen gaan, knik instemmend ja, maar innerlijk galmt een stemmetje: “Bloodwoosj, nu even tot tien tellen anders gaan er bijzonder onprettige zaken uit je mond komen. En dat zijn géén zaken die de sfeer hier ten goede zullen komen.”
Frappant detail: terwijl de stil toehorende (Duitse?) scholieren met zijn tienen rustig op de houten banken in de originele eetzaal uit ’36-‘45 zitten, ligt de educatief medewerkster haast als een Caesar-achtig figuur schuin achterover leunend op een van de tafels om haar publiek op educatief verantwoorde wijze toe te spreken en ons asociale bezoekers op educatief verantwoorde wijze weer met twee voeten op de grond te brengen.
De druiven worden haar nog net niet tot de mond gebracht…
Let wel: barak 38 is een openbare ruimte waar eenieder zonder enige restrictie toegang heeft om rond te kijken en informatie tot zich te nemen. Binnen het KZ zijn verscheidene niet-openbare ruimtes die gebruikt kunnen worden voor lessen, voordrachten etc.
Educatief totaal onverantwoord telt Bloodwoosj zonder enig geluid uit te kramen tot tien en spreekt vervolgens de dichtstbijzijnde leerlinge van de eigen school toe: “Ga maar naar buiten anders word ik boos” om er nog aan toe te voegen “maar niet op jouw hoor!”.
Bij deze Suzy: sorry van mij!

Een tiental minuten later na het bezichtigen van de tentoonstellingsruimte met Nazipropaganda, wandelend langs resten van lederen voorwerpen die ooit toebehoord hebben aan joodse gevangenen en na wederom geraakt te worden door de afbeelding van “der Untermensch” is daar plotseling een wand waar iedere bezoeker zijn gedachten en gevoelens met een potlood op een vel papier de vrije loop mag laten gaan. Aan het eind van de dag wordt dan de wand leeggehaald door de medewerkers van het KZ zodat de vele duizenden bezoekers die morgen hier langs gaan komen ook weer voldoende plek hebben om hun boodschap op papier achter te laten.
De laatste zin trekt de aandacht van Bloodwoosj. Er wordt speciaal vermeld dat ook kritiek van harte welkom is.

Welnu, in mijn beste steenkolenduits heb ik mijn boodschap achtergelaten.
Na een serie lovende woorden over het vele vrijwilligerswerk, waarmee de belangrijke rol van KZ Sachsenhausen ook voor toekomstige generaties behouden wordt en het blaadje aan de achterkant ondertekend te hebben onder eigen naam en de naam van onze school, meende ik het gedrag van de virtuele druiven etende Mitarbeiterin op hopelijk constructieve wijze te moeten samenvatten met de laatste woorden: “Ich denke doch das wir allen gleich sind. Oder?”
De lezer ziet, in oprechte kritiek geven is Bloodwoosj niet zo goed.
In tellen tot tien des te beter.
Vandaag, zaterdag 12 juni 2010, drie dagen en vele malen tot tien tellen later, is een beschaafde, persoonlijke brief op milde toon en zonder “beschimpfende Wörter” naar de afdeling educatie van Konzentrationslager Sachsenhausen onderweg.
Bloodwoosj kan zonder schaamte weer recht in de spiegel kijken.
Nu maar hopen dat men ook in Sachsenhausen tot tien kan tellen.


Pathlogiegebäude KZ Sachsenhausen

zaterdag 5 juni 2010

Musical Youth with Bambix

Pepsi & Flupke

This generation
Rules the nation
With version

Music happen to be the food of love
Sounds to really make you rub and scrub

'Cause me say listen to the drummer, me say listen to the bass
Give me little music make me wind up me waist
Me say listen to the drummer, me say listen to the bass
Give me little music make me wind up me waist, I say

I say: Pass the Dutchie on the left hand side
Pass the Dutchie on the left hand side
It a gonna burn, give me music make me jump and prance
It a go done, give me the music make me rock in the dance




-Algemene bekendmaking-
Heden, zaterdag 5 juni 2010, verscheen voor mij, Henricus Jacobus Kwaak, ambtenaar van de burgerlijke stand te Kingston/Jamaica, Helen "Pepsi" DeMacque, woonachtig aan de andere kant van de grote vijver, om aan te geven de geboorte van Flupke Timmerman. Gezien zijn kwajongensstreken is Flupke waarschijnlijk van het mannelijk geslacht, wat 100% vast staat is dat hij gezegend is met muzikale ouders Gert & Hermien.
Onder het genot van het nodige multivitaminaal zangzaad en een glaasje prik werden diverse documenten en formaliteiten afgehandeld waarna tot het draaien van een feestelijk plaatje kon worden overgegaan. Flupke was erg hongerig en piepte en scratchte net zo lang totdat de kookpot met bambix naar zijn zijde geschoven werd.
Dat gaat wat beloven voor de toekomst...

Pepsi & Flupke & de Bambix

woensdag 2 juni 2010

Musical Mamas

Afgelopen zaterdag was een vruchtbare dag op muzikaal gebied. De Duitse Lena won voor haar land het Eurovisie Songfestival met een verpletterende voorsprong op haar concurrenten, terwijl in ons eigen kikkerlandje op dezelfde avond Jaap met minimaal verschil de finale van de X–factor in zijn voordeel wist te beslechten ten koste van concurrent Maaike. Beide “fenomenen” gingen aan huize B&B geruisloos voorbij gezien het feit dat ons beider muzieksmaken ietsje anders liggen dan de grijze eenheidspulp. Neen, in huize B&B, of beter gezegd, in het hok achter huize B&B, werden melodieuze plannetjes van geheel andere aard uitgebroed. Wat wil n.l. het geval: enige tijd geleden heeft onze Gert onze Hermien betrokken, waarna Hermien een klein en lichtgroen ovaalvormig geval produceerde dat zich onmiddellijk werd toegeëigend door Pepsi (van het in de jaren 80 welbekende duo Pepsi & Shirlie) die een en ander op gepaste afstand met de nodige jaloezie had gadegeslagen.
Daar Gert er geen genoeg van kon krijgen en zijn leuter nog tweemaal in Hermien meende te moeten laten rondfladderen kon enkele dagen later Pepsi, die zich inmiddels in privé omgeving een lekker bedje van stro gecreëerd had, nogmaals twee lichtgroene legsels stijf van de hormonen naar zich toe scharen.
Die eerste keer was vandaag op de kop af 23 dagen geleden en vanmiddag werd er geheel volgens de biologische verwachting uit de hoek van Pepsi een eerste ruwe demo-song waargenomen waarbij zelfs Jerney Kaagman, die normaal toch nog nauwelijks één gezichtsspier vertrekt, ongetwijfeld haar emoties de vrije loop had gelaten.
Piep, piep, piep klonk het vanonder Pepsi.
Gelijktijdig gingen Gert en Hermien buiten haast door het lint –werden gelukkig tegengehouden door een stevig stukje kippengaas- en begonnen zelfs Tante Leen (zwart vederkleed) en Shirlie (bruin, maar met een grijs staartje, in tegenstelling tot de magerdere Pepsi die een zwart staartje heeft) te kakelen zonder dat ook maar één van hen zelf een ei hoefde te leggen.

De muzikale (en internationale) kruisbestuiving in huize B&B mag met ingang van vandaag een feit genoemd worden:
Kip Pepsi is (adoptief) moeder geworden van een telg uit het eendengezin Gert en Hermien!

Hoe de jongeling gedoopt gaat worden is nog onbekend. Moeder Pepsi heeft het op dit moment nog te druk met zowel haar pasgeboren broedsel dat ze angstvallig verborgen houdt, alsook met de resterende twee lichtgroene ovalen die hopelijk nog meer muzikaal talent gaan opleveren de komende dagen.
Geen tijd dus om aangifte te doen bij de burgerlijke stand, eerst dienen de twee andere muzikale talentjes het levenslicht te aanschouwen en dan zien we wel verder.
Mochten zich alvast muziekmaatschappijen, managers en/of impresarios willen aanmelden om de nieuwe talentjes klaar te stomen voor het songfestival van 2030, vergeet het maar, voorlopig wordt al het gekwetter, gepiep en gesnater in eigen beheer uitgegeven.
Wordt vervolgd …
Pepsi broedend op de nazaten van Gert en Hermien

maandag 31 mei 2010

Plant eens een boompje

In veel volksculturen en mythologische verhalen speelt de boom een belangrijke rol.
Zo is het in Zwitserland een oud volksgebruik om bij de geboorte van een kind een boom te planten; bij de geboorte van een zoon werd dat een appelboom, in geval van een dochter plantte men een perenboom. Er werd aan bomen zelfs een voorspellende kracht toegekend. Als iemand op een verre reis ging, werd een boom geplant die aantoonde hoe het die reiziger verging. Groeide de boom voorspoedig, dan verging het de reiziger ook zo. Ging de boom dood, dan was dat een teken dat hetzelfde noodlot bij de reiziger ook snel zou toeslaan.
Ook op het kerkhof vindt men het boommotief regelmatig op grafstenen terug, bijvoorbeeld het beeld van een door de bliksem getroffen eik als symbool voor een man die onverwachts overleden is.
Een speciale plaats in de volkscultuur neemt de Lindeboom in.
De Linde geldt in het algemeen als de boom van Freya, de Germaanse godin van de liefde en het huwelijk. Veel dorpen in Midden-Europa hadden vroeger hun dorpslinde op een centrale plek; trefpunt om nieuws uit te wisselen maar ook om bruidskeuzes te maken (denk b.v. aan het gelijknamige sprookje van de gebroeders Grimm). Ieder jaar begin mei werd er een dansfeest onder de boom gehouden en ook nu nog vindt men in Duitsland talloze zogenaamde Tanzlinden aan, die met respect behandeld en in stand gehouden worden.
Ook werd onder de dorpsboom recht gesproken in Germaanse tijden. De zogenaamde ding-bijeenkomsten (waar de uitdrukking „in het geding brengen“ nog vanaf stamt) zorgden ervoor dat talloze lindes de naam gerechtsboom of gerechtslinde verkregen.
Had men oorlog gevoerd en trad daarna weer een periode van vrede in, dan werd om dat te vieren een vredesboom geplant. Zo is er bij onze oosterburen verhoudingsgewijs een zeer groot aantal linden te vinden uit 1871, herinnerend aan de vrede na de Duits-Franse oorlog van 1870-1871.

Of Peter Kremers van de Wolfhager molen te Karken (D) dat allemaal geweten heeft is niet bekend. Feit is wel dat toen de molenaar op 8 februari 1895 eindelijk vader werd van een zoon (Otto), hij zo blij was dat het stamhouderschap van de familie gegarandeerd werd, dat hij diezelfde dag nog samen met de burgemeester van het dorp een linde plantte op een honderdtal meter afstand van zijn watermolen.
De boom heeft Otto geen windeieren gelegd, hij studeerde, promoveerde en was als jurist werkzaam. Uiteindelijk stierf hij op bijna 82-jarige leeftijd eind januari 1977 in Aken.
De molen draait inmiddels niet meer bij gebrek aan water.
Toen bij een bombardement aan het eind van de tweede wereldoorlog enkele kilometers verderop een panzergracht tot ontploffing bracht werd de loop van de beek die de molen bediende veranderd en kwam de watermolen droog te staan.
Otto’s boom verging het een stuk beter, inmiddels ruim 115 jaar oud staat hij nog steeds statig in het veld, vlakbij de Nederlandse grens, te pronken met zijn groene bladerdek.
Op het begeleidend monumentje aan de voet van de boom valt een belangrijk feit te lezen dat men in de annalen heeft teruggevonden: toen de boom geplant werd op 8 februari 1895 was het exact 12 graden Celsius…

Otto's geboorteboom
Drooggevallen beekbedding in het landschap

zondag 30 mei 2010

De reus heeft feest. Zegt het voort, zegt het voort !

Ster der Toekomst
Gigantius
Van heinde en verre is het volk naar de stad gekomen. Reeds enige tijd geleden werd door bellemannen en crieurs publics verkondigd dat Gigantius feest viert en de boodschap is kennelijk zelfs tot in het kleinste gehucht doorgedrongen. Mandenvlechters, wevers, bierbrouwers, schaapsherders, schutterijen, bielemen, smeden en edelmannen, boeren, burgers en buitenlui, allen hebben zij zich op weg gemaakt naar de markt van de grote stad. Want het is daar dat Gigantius en al zijn gasten een dansje zullen gaan maken.
De aanleiding? De komst van Karel V naar Maastricht !
Natuurlijk zijn er niet alleen mensen van vlees en bloed present. Ook broeders en zusters van de Mestreechter Reus op niveau, zeg maar de exemplaren die zo’n 4 tot 7 meter boven het maaiveld uitstekend, zullen acte de presence geven.
Tchantchès uit Luik (B), Sjtuf uit Roermond, Sint Martinus uit het Twentse Losser, Greate Pier van het Friese dorp Wûnseradiel, Jehan uit Estaires (F), ja zelfs een reus uit Spanje is naar Mestreech getrokken om bij de intocht van Karel aanwezig te zijn. De een in een nog mooiere outfit dan de ander. Ook Gigantius heeft voor vandaag zijn beste pakje aangetrokken en is gekleed als een Duitse soldaat uit de zestiende eeuw, voorzien van kromzwaard en hellebaard. Op zijn borst prijkt de ster van Maastricht. Aan de beugel heeft hij de hertog van Brabant en de prinsbisschop van Luik “in de tesj gestoake”.
Vaandelzwaaiers draaien hun vlaggen behendig in het rond, schapen draven door de straten, hier en daar slaat een paard op hol, maar altijd zijn daar weer die sterke mannen die ze in het gareel houden. De bakker en de slager vullen hongerige magen, jongleurs en vuurspuwers vermaken het toegestroomde volk en ook tamboers en schutterijen zetten hun beste deuntje voor(t). Het publiek waggelt gezellig mee. En zeg nou zelf, dit is toch veeeeeel leuker dan de Kirmes van Gelaen?
Slechts één ding is men vergeten: een worst om de weergoden gunstig te stemmen. Juist op het moment suprême, het dansje op de markt is nog net niet begonnen, barst een flinke bui los boven het plein en moet de afsluitende dans helaas worden uitgesteld tot het volgende reuzenfeest.
Dat wordt dus wachten, want pas over vijf jaar, in 2015, is het weer zover.
Zegt het voort, zegt het voort !

Gasten uit Spanje
Schaapjes op het droge?
Met paard en wagen
Boeren burgers en buitenlui
Stadslui
Stadsingel
Klaar voor de dans
In de tesj ...