Datum: Woensdag 9 maart 2011
Plaats: Terrein Voormalig Kamp Westerbork
Tijdstip: 12.18 uur
Hoofdpersoon: Mama
Op het terrein van het voormalige kamp Westerbork staan verschillende monumenten. Zo is er op de plek waar de spoorrails in het kamp eindigden het Nationaal monument Westerbork te vinden, een stel kromgebogen rails die in de lucht eindigen.
Iets meer naar het centrale punt van het kamp, op de vroegere appèlplaats, herinnert het zogenaamde Monument met de 102.000 Stenen aan de 102.000 mensen die vanuit het kamp werden gedeporteerd en het niet overleefden. De rode stenen die variëren in hoogte zijn aangebracht in de vorm van de landkaart van Nederland,als symbool voor het feit dat de vanuit het kamp in de oorlog gedeporteerde Joden afkomstig waren uit het hele land. Op de kop van de meeste stenen is een davidster te zien, iets meer dan 200 zijn met een vlammetje uitgevoerd en staan symbool voor een groep Roma die via kamp Westerbork gedeporteerd en grotendeels om het leven gebracht werden.
Voor ontzettend veel overlevenden en nabestaanden is nergens meer iets terug te vinden van hun familieleden, vrienden of kennissen. Geen graf, geen urn, geen gedenksteen met hun naam, geen enkele plek ter wereld waar zich een laatste rustplaats bevindt.
Door veel mensen wordt het Monument met de 102000 stenen daardoor ervaren als een directe verwijzing naar hun dierbaren en de enige plaats waar ze het gevoel hebben nog iets tastbaars te hebben dat hen verbindt met de overledenen.
Tijdens hun bezoek aan het voormalige kamp waren Bloodwoosj en Bloomefiemel vorige week woensdag getuige van een –eufemistisch uitgedrukt- merkwaardige gang van zaken.
Een gezin bestaande uit vader, moeder, zoon en dochter, lopen over het kampterrein.
Vader en zoon lopen richting de kromgebogen rails van het Nationaal Monument terwijl moeder en dochter zich temidden van het Monument met de 102000 stenen bevinden.
Zegt dochter (ca. 12 jaar) tegen moeder: “Mama, papa wil ook graag zo’n sterretje”.
Waarop moeder zich bukt en zonder schaamtegevoel ijverig begint te pulken aan een van de blinkende davidsterren op een steen, net zo lang totdat ie eraf is.
Je maakt wel eens momenten mee in je leven waarop er in een flits door je heen gaat: “Dit kan niet aan het gebeuren zijn.”
Vorige woensdag bleek eens temeer: sommige volwassenen zijn het stadium van Suske en Wiske nog niet helemaal ontgroeid.
Na een extra donatie in de giftenbox van het herinneringscentrum hebben we ons voorgenomen bij de eerstvolgende vallende ster die we zien een wens te doen voor mama. Wat die wens is mogen we niet zeggen, anders zal hij niet uitkomen, maar het heeft in ieder geval iets met hoop en wijsheid te maken…
