Af en toe zet je thuis nog wel eens zo’n glimmend zwart schijfje op, maar in de huiskamer wave-achtige bewegingen maken zorgt er bij de eerste stappen al voor dat de plantenpotten onbedoeld van de kast afsodemieteren, dus dat laat je dan al snel uit je hoofd.
Eens in het jaar een wave-reünie links of rechts is dan een schrale troost, maar ook niet echt zaligmakend.
Als tussenoplossing heeft Bloodwoosj voor in de auto wat CD-tjes gebrand met van die energetische melodietjes uit vervlogen tijden, aangevuld met wat mooie onontdekte pareltjes van nu, waar je gewoon niet op stil kunt blijven zitten. Op weg naar het werk is er zo regelmatig een half uurtje “Back to the eighties” met allerlei songs die vroeger in de B52 gedraaid werden (of soms niet…).
Zoals daar zijn (om er maar een paar te noemen): “Fait accompli” van Curve, “Bob’s yer uncle” van The Happy Mondays, “Welcome to Paradise” van Front 242, “Oh la la” van TC Matic, “Eisbär” van Grauzone en “Kiss them for me” van Siouxie & the Banshees.
Stuk voor stuk nummers waarop B&B echt niet stil kunnen blijven zitten en op zijn minst met enige ledematen ritmisch ergens op moeten tikken of slaan.
Soms waren er ook wel eens nummers waarvan je dacht: “Waarom nou zo’n saai nummer, echt niks voor de alternatieve dansvloer, die groep heeft toch veel betere dingen gemaakt?”. Eén van die nummers was “Stockholm” van de New Fast Automatic Daffodils. De groepsnaam was een hele mond vol en daarom werd die dan ook regelmatig afgekort tot de New FADs. Zoals gezegd, soms vraag je je af: “Waarom nou toch dat nummer?”. Het was wel een aardig nummer dat Stockholm, of het over het Stockholm-syndroom handelde -op zich ook een interessant gegeven- hebben we nooit echt begrepen, maar de New FADs hebben wel betere dingen gemaakt.
In ongeveer hetzelfde gematigde ritme en met eenzelfde sombere ondertoon, maar stukken beter valt ons in: “It’s not what you know” (it’s who you know), maar met kop en schouders er boven uit stekend en tien keer zo dansbaar was “Fishes Eyes” (dat slechts zeer zelden gedraaid werd) en nog een stapje hoger en energieker was het nummer “Get better” geproduceerd door de veel te vroeg gestorven Martin Hennett. Volgens de Engelstalige wikipedia entry is de door Hennett geproduceerde muziek (o.a. Closer van Joy Division) te omschrijven als “Sparse, eerie and spacious”, oftwel in plat ABN “dun, vervreemdend en ruimtelijk”
Waar “Get better” zeker uitblonk in ruimtelijkheid en vervreemdendheid was “Stockholm” weliswaar een beetje eerie, maar bepaald niet spacious en af en toe zelfs een beetje zeurderig.
Anno 2011 worden er weinig platen meer van het kaliber Hannett (Joy Division, Magazine, A Certain Ratio) of John Leckie (de man achter het vroege geluid van de Simple Minds) gemaakt. Heel af en toe duikt er bij wijze van uitzondering een pareltje op tussen de overwegend op bling-bling gerichte “pop”muziek van het nieuwe decennium. En meestal is dat dan niet in de categorie mainstream zoals die vaak op 3FM te horen is, maar vooral in de alternatieve scene die op de radio veeeeel te weinig gedraaid wordt.
Sinds vandaag is er dat nieuwe nummer dat in de heilige koe van Bloodwoosj flink wat keren gedraaid zal gaan worden: “Stockholm” !!!
Nou zal de lezer wellicht denken: “Stockholm”??? En net schreef je nog dat dat niet zo veel soeps was?
Inderdaad, dat klopt. Maar, that was then, this is NOW.
Sinds vorige week is er namelijk een nieuw en complete ander “Stockholm” verschenen en wel “Stockholm” van de Dead Social Club,een volgens eigen zeggen post-punk indie-electronic band uit Londen.
Geen flauw idee wie achter de producerknoppen heeft gezeten, maar als iemand me zou zeggen dat John Leckie het verend-sferische ritme van de Simple Minds’ “Fear of Gods” wat extra vaart heeft bijgezet en er plots een funky gitaarspeler is bijgeplaatst met een electronisch orgel van de Hacienda-club als achtergrond-decoratie zou ik denken: “het zou zo maar kunnen…”
In tegenstelling tot het Hannett-geluid is de sfeer van Stockholm eerder te omschrijven als “rhytmic, melodic, funky and spacious”. En danceable natuurlijk.
Wie, afgaand op bovengenoemde lijst van nummers uit de B52 van weleer, mocht denken dat het geluid van de Dead Social Club (kortweg DSC) nogal gedateerd klinkt heeft het mis. Het is, alhoewel de heren ongetwijfeld hun klassiekers kennen, onmiskenbaar een geluid van nu.
Het start allemaal met een orgelachtig aanzwellend geluid dat beginnend met twee stevige drumslagen na een tiental seconden vergezeld wordt van een denderend drumstel dat je meeneemt op een vliegend dekentje, reizend door een wolkenbehang van een eenvoudige maar doeltreffende baslijn, ruimtelijk synthetische orgelgeluiden, ritmische gitaarriffs met tussendoor een korte ingetogen zweefvlucht die dan met wat aanzwellende bliepjes weer uitmondt in dat uiterst dansbare ritme dat het geen drie maar maarliefst 5 minuten en 46 seconden uithoudt en je dan aan het eind middels een langzaam dovende orgel-synthesizer zweverig, maar met beide voeten back-to-the-floor achterlaat.
“Our heart suggests common innocence
Courtesy of a brief history
Concerned I fall to a generous style
To trade you in when I had the chance
My love falls for you
It keeps me on this island
It keeps me on this island”
De Dead Social Club.
Geen bling-bling, geen grote platenbaas of promotor in hun rug en met, het kan niet vaak genoeg gezegd worden, veel te weinig airplay. Dat is jammer.
Op BBC6 worden ze weliswaar wel eens gedraaid, maar hier in de lage landen moeten ze blijkbaar nog ontdekt worden. Wie weet komen er ooit nog andere tijden en krijgt hun eenmalige optreden op Conincx-pop afgelopen zomer een vervolg in onze contreien.
Jammer ook dat de song niet op zo’n mooie zwarte schijf te krijgen is.
Gelukkig is daar nog het internet en de digitale download.
Geheel in het do-it-yourself motto dat -alweer- voor het punk en new wave tijdperk zo kenmerkend is, is de song te downloaden vanaf de bandcampsite (http://deadsocialclub.bandcamp.com/track/stockholm) voor een bedrag naar keuze.
Minimaal 15 pence, omgerekend nog geen 20 eurocent.
B&B houden van zwarte en glimmende schijfjes, tegen acceptabele prijs in de winkel of op het web gekocht, die je dan thuis in zo’n antiek apparaat kunt stoppen om van te genieten.
Maar voor Stockholm van de Dead Social Club maken we graag een uitzondering.
Dat gaat gedownload worden zolang er nog geen CD uit is.
Woonden we maar in Londen.
Zucht…
