Back to the future with the Dead Social Club

Elsloo zaterdagmiddag 2 juli 2011, 16.20 uur.
Langs de Maas, daar waar ooit het voetgangersveer naar het Belgische Kotem aanmeerde, is de doorgaans verlaten oever omgebouwd om het bescheiden maar altijd gezellige Conincxpop te kunnen laten plaatsvinden. Op het podium zijn technici, sjouwers en geluidslui bezig met de voorbereidingen voor het optreden van de eerstvolgende groep: “Dead Social Club”. Zanger Paul Warburton besluit na een aantal malen “Woof woof” geblaft te hebben dat zijn hoofdinstrument in ieder geval zuiver getuned is en staat vervolgens de verrichtingen van de overige bandleden met de handen netjes over elkaar gevouwen gelaten te bekijken. Even later gaan de armen weer van elkaar en loopt hij wat verder naar achter, leunend over een Marshall versterker.
Op de website van de Dead Social Club staat te lezen: “Saturday Juy 2nd, Conincx Pop, our festival debut. This sh*t just got real. Our very first festival booking and what a cracker it is. Capacity is 2,500, it’s free to get in and it’s in Holland."
Misschien is het helemaal geen gelatenheid, maar staat Paul gewoon stijf van de zenuwen. Vanachter de kennelijk van Triepels slagwerk geleende drumkit komt de drummer naast hem staan en kijkt nippend aan een biertje met een duidelijk meer ontspannen gezicht het publiek in.



Tien minuten later is het precies andersom. Waar Warburton met hart en ziel voor de volle 100% in de regelmatig melancholische sfeer van DSC-s New Wave achtige muziek opgaat, staat het gezicht van de ritmeman nu een stuk strakker om de maat in het juiste tempo vast te kunnen houden. Kondigde de spreekstalmeester de groep aan als een mix van Joy Divison, The Cure en Depeche Mode, dan mag wat ondergetekende betreft best gezegd worden dat dat laatste eigenlijk een belediging is voor hetgeen vanaf het podium ten gehore gebracht wordt. Alhoewel ze in haast iedere tweedehands platenzaak in de bak “New Wave” terug te vinden zijn heeft Depeche Mode veel te poppy nummers gemaakt om met recht dat predicaat New Wave te mogen dragen. Nee, hier staat geen adept van de Haastige Mode op het podium , maar eerder de reïncarnatie van een vroege Cure die een ritmisch melancholische kruisbestuiving is aangegaan met de melodieuzere dansgedeeltes van New Order. En wat het meest opvallende is, zonder doemdenkerige kledij, zonder door een manager of kunstkenner a la MacLaren bedacht imago,maar down-to-earth spelend in hetzelfde kloffie waar ze gisteren waarschijnlijk nog mee in de rij bij de supermarkt stonden.



Openingsnummer “This painting is cursed” neemt je. mede dankzij een sfeervol synthesizergordijntje en een eenvoudig doch doeltreffend drumritme, mee naar een wereld die niet die van nu en hier is. En zo blijft dat ook de volle drie kwartier lang. Wat dat betreft is het escapisme-achtige karakter van de songs een grote overeenkomst met menig jaren tachtig band. Back to the Eighties Parties hebben echter hun beste tijd gehad -is de groepsnaam trouwens een knipoogachtige verwijzing naar vergane glorie?- en wie met open ogen en oren naar het podium kijkt kan onmiddellijk vaststellen dat deze band een eigen uitstraling en een eigen sound heeft.



Ook het tweede nummer dat gespeeld wordt, “Let love die”, hoe toepasselijk hun eerste single uitgebracht op Valentijnsdag, heeft die onmiskenbare New Wave beat met dito uiterst dansbare sfeer. Voor het podium hebben twee jongeren opleeftijd die sfeer vanaf het begin opgepikt. Dansend verdrinken ze in de uit de boxen stromende golven, daarbij drie kleuters in hun passie meeslepend. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. En dat geldt dan weer zowel vóór alsook op het podium. DSC oogt misschien wel jong, ,maar hun sound klinkt toch behoorlijk volwassen. Hun myspace-bio meldt dat iedere keer dat de band speelt weer grootser lijkt dan de vorige keer. Dat belooft nog wat voor de volgende keer.





Bij het vorderen van de setlist stromen langzaam meer toehoorders van achter naar voor en gaan ook de handjes na elk nummer weer wat hoger en wat harder op elkaar.
Bij het inzetten van de bastonen van ”We demand alerts” lijkt het er warempel even op dat de band “A Forest” van de Cure gaat coveren, maar zodra de andere instrumenten inspringen blijkt dat het ook hier gaat om een eigen geschreven nummer met een eigen sfeer.
Het zevende nummer (“We only wrote this song three weeks ago”), fonetisch klonk het zo ongeveer als “Stockholm”, kabbelde heerlijk voort op een strak gitaarrifje en paste toch uitstekend in de rest van het oeuvre. Persoonlijke favoriet van vanmiddag: het slotnummer “The Bridge”. Langzaam en ritmisch toewerkend naar een hoogtepunt is het doodzonde dat de drie kwartier Dead Social Club er al na 8 mooie songs erop zit.

Ian Curtis is al jaren hartstikke dood. The Cure herhaalt alsmaar hetzelfde truukje en wordt een steeds slapper aftreksel van zichzelf. De Dead Social Club is springlevend.
Om tien over vijf mogen we constateren dat de Dead Social Club net heeft gedemonstreerd hoe de nieuwe New Wave van de eenentwintigste eeuw klinken zal. Als ze twintig jaar eerder geboren zouden zijn, hadden ze nu deel uitgemaakt van de Popencyclopedie. Nu moeten ze even wachten tot de editie 2030 van OOR’s popbijbel uit is. Als het zo gaat als vandaag in Elsloo kan het in ieder geval alleen maar bergop gaan met deze jongens uit Londen.


Setlist:
1. This painting is cursed
2. Let love die
3. Syrian kisses
4. Race
5. We demand alerts
6. Too Young
7. ?Stockholm?
8. The bridge