The Boxer Rebellion: A Bloody Great Surprise !

A Bloody Great Surprise.
Zo kun je het uurtje dat The Boxer Rebellion zaterdagavond aan de Maasoever speelde wel noemen wat B&B betreft. Tijdens Conincxpop was dit Londense viertal (waarvan de bassist eigenlijk uit Australië komt en de zanger eigenlijk een Amerikaan is) eufemistisch uitgedrukt namelijk een bijzonder aangename verrassing. Ze stonden als voorlaatste geprogrammeerd en alhoewel de afsluitende Phantom Four and the Arguido helemaal niet gek speelden, was The Boxer Rebellion toch met afstand het pareltje van de avond.
Is het een tekortkoming van jezelf als je nog nooit van deze band gehoord hebt? B&B weten het niet, maar tot zaterdag was dat in ieder geval zo. Misschien komt het wel doordat de band vrijwel alles in eigen beheer doet sinds de platenmaatschappij twee weken na het uitbrengen van hun eerste langspeler failliet ging. Misschien komt het wel doordat Studio Brussel de laatste tijd zo moeilijk doorkomt op de autoradio. Misschien komt het wel doordat de band een eigen geluid heeft dat niet makkelijk in een hokje te plaatsen valt. Zouden we een gooi moeten doen, dan komen we niet verder dan de volgende typering: Neem Crowded House, schraap het melodieuze Beatles-gedeelte van die muziek af en voeg vervolgens een scheutje Elbow-intimiteit toe en dan heb je iets dat in de buurt van TBR komt. Geen twee nummers achter elkaar zijn hetzelfde en toch vormt het repertoire een hechte eenheid. Onmiskenbaar is dat ze zowel op het podium alsook daarbuiten geloven in wat ze doen. En een alsmaar groeiende schare muziekliefhebbers ook. Een hashtag-BoxerRebellion-zoekopdracht (hoeveel zou dat woord bij een potje scrabble opleveren?) op twitter laat zien dat er op het moment gemiddeld iedere tien minuten een tweet voorbij komt van een enthousiast iemand die de wereld wil laten weten dat hij of zij vol plezier naar een nummer van TBR aan het luisteren is. Voor Crowded House (ook prachtige parels genererend maar gesneden koek blijkbaar) blijft de hashtag teller hangen op eens per 5 à 6 uur en als we alle retweets van het laatste uur bij Elbow voor de eerlijkheid maar 1 keer tellen, staat bij hun het tempo met één tweet per 7 minuten net ietsje hoger dan TBR.
Nemen we in aanschouw dat Elbow afgelopen weekend voor zo’n 80000 toehoorders op Rock Werchter speelde en The Boxer Rebellion het dezelfde dag op Conincx Pop met ongeveer 40 keer zo weinig mocht doen, dan slaat de “vind-ik-leuk-tweet-per-capita-ratio” met afstand in het voordeel van TBR uit.







Langs de oevers van de Maas werden tussen schemerlicht en halfdonker een dertiental nummers gespeeld; twee stuks van "Exits" uit 2005, vijf van "Union" uit 2009 en zes van het dit jaar verschenen "The Cold Still". Uitschieters wat ons betreft waren het melodische “Both sides are even”, het ingetogen “No harm” en het ritmisch erg aanstekelijke einde met “The gospel of Goro Adachi”. Knap wie op dat nummer kan blijven stilstaan. Bassist Adam Harrison kon het in ieder geval niet, ook niet toen hij tijdens de laatste twee minuten zijn bas in de standaard zette en vol overgave de echo, galm en distortion knoppen vanaf de grond op de knieën zittend bespeelde. Een prachtig einde van een prachtig uur vol prachtige muziek.
Omdat het concert van zaterdag zo goed bevallen is hebben B&B eens op het wereldwijde web gespeurd naar wat studiomuziek van TBR en werd daarbij ras gestoten op het reeds genoemde “The Cold Still”. Ook een beluistering daarvan viel onmiddellijk in de smaak. Zo goed zelfs dat als er deze week geen hittegolf of sneeuwstorm komt, de postbode zaterdag een glimmend Cold Still schijfje door B&B’s brievenbus gaat duwen.
Het leven zit vol verrassingen.
Sommige daarvan steken er met kop en schouders boven uit.



Setlist:
- Step out of the car
- Organ song
- Flashing red light means go
- Cowboys & engines
- Evacuate
- Spitting fire
- Memo
- Both sides are even
- Semi automatic
- The runner
- Watermelon
- No harm
- The gospel of Goro Adachi