Voor zaterdagavond 12 mei 2012 stond als derde (en voorlaatste) groep op de eerste dag van Mama's Pride in Geleen het Nederlandse "Lefties Soul Connection" geprogrammeerd. Nieuwsgierig als B&B zijn werd er ruim tevoren eens gegoogled en geyoutubed om een idee te krijgen wat we van deze groep verwachten mochten.
Volgens hun eigen website wordt van hen beweerd dat ze de meest energieke en beste garage funk & soul band van Europa zijn. We kunnen dus wat vuurwerk verwachten als om 22.15 uur de kennelijk linkshandige heren het speelveld onder de kiosk in het Burgemeester Damenpark mogen betreden. Dat wil zeggen: als het waar is wat ze zelf zeggen dat anderen over hun zeggen.
Tijdens het installeren van het instrumentarium lijkt het inderdaad al die kant op te gaan. Daar waar de crew en muzikanten van Chagall (zie de eerdere blog "de bontmuts en de twitterfontein") nogal onzeker en onwennig een plekje zocht voor wat waar neer te zetten, om vervolgens het geplaatste instrument toch weer net een stukje opzij te schuiven, lijkt dezelfde bezigheid bij de Amsterdammers van Lefties Soul Connection vooral een routinekwestie. Wat eenmaal geplaatst is staat, blijft ook staan, wordt kort gecontroleerd en dan is het zo. Eigenlijk niet verwonderlijk als je bedenkt dat ze al ruim 10 jaar geleden opgericht werden, afgelopen najaar hun derde album uitbrachten en op tal van festivals en in een aanzienlijk aantal zalen door heel Europa gespeeld hebben. De harde kern van de Lefties Soul Connection, regelmatig afgekort tot LSC of de Lefties, bestaat momenteel uit aanvoerder Onno Smith (gitaar en zang), toetsenist Alviz (spreek uit: Elvis, maar eigenlijk luisterend naar de naam Alvin Bartels), drummer Cody Vogel en bassist Pieter Bakker, naar wie het onlangs uitgebrachte album "One Punch Pete" vernoemd is.
Op de live tournee van dit jaar wordt het viertal op het podium nog aangevuld door gitarist Paul Willemsen soulzangeres Michelle David.
Zoals gezegd, tijdens de voorbereiding van de set die uiteindelijk 45 minuten zal gaan duren, is al te merken dat de Lefties een op elkaar ingespeelde hechte groep vormen. Ieder kent zijn rol en doet zijn ding. Meest opvallende item voordat de muzikanten zelf plaatsnemen is links naast de met het opschrift "One Punch Pete" besmukte bass-drum een kast naast het Hammond orgel met daarin iets datvoor wie het niet kent nog het meest lijkt op een stel ronddraaiende toeters; een onvervalste Leslie speaker!
Na een kleine 10 minuten staat alles op zijn plaats, doet de wethouder van Jeugd en Cultuur nog een kort promotioneel praatje en kunnen we los.
En los gaat het!
Nadat Onno en de zijnen hun plaats hebben ingenomen wordt onmiddellijk gestart met het nummer "Ridin' on Candy". Vanaf seconde 1 heeft het geheel een ritme waarop je gewoonweg niet stil kunt blijven staan en dat -zonder enige zang- dik 3 minuten blijft boeien. Het geheel zwelt langzaam aan tot een klein orgasme, waarna Alviz de band kort introduceert met "wij zijn Lefties Soul Connection", nog iets roept over "rauwe funk en soul", om daarna onmiddellijk door te stoten met een tweede instrumentaal stuk, ditmaal nog gevarieerder in ritme, dat wederom zonder zang nog eens 4 minuten doorswingt. Tegen het eind van het nummer verschijnt Michelle David in een hoekje achteraan het podium en zweept Alvin het publiek tot driemaal toe op met de retorische vraag "zijn jullie klaar voor Miss Michelle David ?".
Wel, natuurlijk is het publiek er klaar voor en Miss Michelle ook. Ze grijpt de microfoon en zal vanaf dat moment geen seconde meer stil blijven staan.
Tijdens het eerste vocale nummer is Michelle nog een beetje onwennig, wellicht benieuwd hoe het publiek zal reageren, maar dat reageert al snel zeer enthousiast en gaandeweg de set gaat de gepassioneerde soulzangeres dan ook helemaal uit haar dak, iets dat zowel op het publiek aanstekelijk werkt alsook haar bandgenoten regelmatig van oor tot oor laat grijnzen. Het geheel blijft van begin tot eind swingen. De Leslie rotoren draaien soms op chorale stand, waarbij Miss Michelle de ballad-achtige soul ten gehore brengt, soms op tremelo als de uptempo nummers aan de beurt zijn. Een funky, warm en soulvol geluid. Met de ogen dicht waan je jezelf live aanwezig bij een achtervolgingsscene uit de streets of San Francisco. Of Shaft, dat zou ook nog kunnen.
Als inspiratiebronnen voor de Lefties duiken vaak de namen "De Meters" en "Booker T. and the MG's"naar voren.
Denkt men tegenwoordig bij de term soul doorgaans snel aan glitter, bling bling en half ontblote lichaamsdelen, dan is daar bij Lefties Soul Connection niets van terug te vinden.
Net als hun grote voorbeelden is de band te categoriseren onder termen als puur, eerlijk en rauw. Zowel Miss David als de band. Voortdurend wisselen de instrumenten hun positie in het spel, de gitaar op de achtergrond als de drums de hoogste noot spelen, dan weer de bas wat rustiger als de Hammond het ritme voert en de richting stuurt. Ondanks dat voor mevrouw David op de vocale nummers zowel qua stem als qua performance een hoofdrol speelt weet ook zij -letterlijk- een stapje terug te doen door bij een sporadisch instrumentaal nummer met de tamboerijn aan de zijkant van het podium achter een paal te gaan staan. Alhoewel; ook daar kan ze niet stil blijven en kronkelt zich in heel wat bochten.
Zo passeren vooral nummers van hun laatste album met Michelle David de revue: "She's not answering" met een refrein dat makkelijk blijft hangen, "Shake it up, burn it loose" een uptempo nummer met ritmische handclaps, "Code99", alweer zo'n instrumentaal nummer waar niemand op stil kan blijven staan, het rustigere "Cover my eyes" en "U got me" waarin Michelle regelmatig met de in het nummer bezongen handpalmen (you got me in the palm of your hand) de teksten visueel kracht bij zet. Op "Have love will travel", ooit geschreven door Richard Berry, nu ook als cover te vinden op de Lefties' "One Punch Pete" wordt de zang even overgenomen door gitarist Smith die een daarvoor uitermate geschikt doorleefd stemgeluid laat horen.
Uiteindelijk is het feestje van de Lefties na ongeveer drie kwartier ten einde, onder luid geklap van het publiek en mogen we concluderen dat het de organisatie van Mama's Pride alweer gelukt is een klasse band naar Limburg te halen. Vandaag één avond in Geleen, komende week 4 avonden achtereen in Spanje.
De CD van Lefties Soul Connection is inmiddels besteld in huize B&B en als we in het vervolg de vraag krijgen: "U wilt hier linksaf, mag dat?" zullen we volmondig schreeuwen: "Als het met Lefties Soul Connection is: Yessssss, you can!"
Slechts één vooronderstelling bleek tijdens het concert onjuist: ze zijn lang niet allemaal linkshandig.
Maar dat zal op de CD niet te horen zijn ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten