The Femcee says "Rrrrraaaah" (Mama's Pride 2014 dl. 2)

Zaterdagavond 10 mei 2014, dag 2 van Mama’s Pride.
Op het programma achtereenvolgens Mama’s Offspring, Coely, Knarsetand en de Compact Disk Dummies.
Kop en de staart van het programma hebben we gemist. Wat de kop betreft was dat een gevalletje “helaas”. Graag hadden we deze verzameling artiesten die al eens eerder op Mama’s Pride speelden gehoord, maar het zat er qua tijdsplanning gewoon niet in. De staart, zijnde de CD Dummies, hebben we vanuit de verte uit eigen tuin mogen horen. Geen “helaas”, maar een bewuste keuze. De muziek vinden we prachtig, maar de bijbehorende stemmen is niet helemaal ons ding.
Eigenlijk zouden we vooral het Damenpark vanavond bezoeken voor Knarsetand, met als opwarmer de Belgisch-Congolese rapster Coely. De prima vocale kwaliteiten van Coely en de matige geluidskwaliteit van Knarsetand maakten dat de praktijk echter precies tegengesteld uitdraaide ten opzichte van onze verwachtingen.

Vooraf beloofde het wat, dat Knarsetand. Een tienkoppige band die een mix maakt van alle soorten muziek die je je maar kunt bedenken: ska, dubstep, latin, drum-n-bass, reggae, balkan en pop. Ruim voldoende om een flink feestje op te kunnen bouwen. Ter voorpret een paar youtube-clips van Knarsetand bekeken en dat zag er inderdaad aanstekelijk uit en klonk dito.

Knarsetand begint

Op het podium van Mama’s Pride was die aanstekelijkheid vanavond ook terug te vinden. Een klein dozijn muzikanten die hun beste beentje voorzetten hetgeen bij het publiek direct aansloeg. Datzelfde kon van de klank helaas niet gezegd worden. De geluidskwaliteit was ronduit belabberd te noemen. Hard, laag en overstuurd. Soms was niet eens duidelijk in welke taal er gezongen werd. Aan zangeres Miou, die echt wel haar best deed lag het niet. Meer dan drie woorden zang achter elkaar waren er in het gedreun nauwelijks te verstaan. 

zang: Miou Amadée

Bij de eerste blaassolo bleek, wat we eerder al vermoedden: het instrument was slechts akoestisch te horen. Het duurde daarna nog een kleine minuut voordat men achteraan op het veld en in de tent de solo over de boxen mocht horen. En zo ging helaas nog meer van de finesses van diverse instrumenten verloren, vooral doordat de bas veel en veel te vet aangedikt werd en de hogere tonen (waarmee ook de melodie) totaal verloren gingen.

trompet: Erik van der Heijden

trombone: Daniel van Loenen

Zo was het althans waar B&B stonden: tussen podium en sound-tentje.
Toen we na driekwart van het optreden afdropen, bleek dat vanaf de weg naast het festivalterrein en van achter het podium de sound stukken beter tot zijn recht kwam als voor het podium. Eigenlijk zou het andersom moeten zijn. Gezien het enthousiasme van het met volle teugen genietende, beweeglijke publiek was dat voor de meesten echter geen probleem.
Feestjes worden vooral gebouwd op bas en beat.

Mama's Pride: een gezellige drukte in het park

zie de maan schijnt door de bomen

Nee, voor ons vanavond dan toch liever Coely, die daarvoor optrad.
Volgens de website even oud als het festival (20) en momenteel dé grote mevrouw in de Belgische rapscene. Door haar drukke programma afgelopen jaar (ca. 90 optredens in België en Nederland) door StuBru uitgeroepen tot “koningin van het Belgische festivalseizoen 2013”.

Coely blijkt pas iets meer dan 3 jaar geleden met rappen begonnen te zijn in het Antwerpse jeugdcentrum Habbekrats. Vanaf het eerste moment dat ze vanavond haar mond open trekt is daar eigenlijk niets van te merken. Ze voelt zich thuis alsof ze al jaren op het podium staat. Ja, ze kan inderdaad rappen, dat wordt al aan het begin duidelijk, maar ze kan veel meer dan dat. Ze kijkt met een frisse optimistische blik, ze heeft een prachtige, soms ietwat rauw hese stem waarmee ze net zo gevoelig kan zingen (My tomorrow) als soulfull rappen (Feels good to be home) en ze straalt overtuiging uit. Overtuiging dat als je iets ècht wilt, dat je het dan kunt bereiken.

Een boodschap die ook in haar teksten terug te vinden is. Teksten die –doorspekt met een persoonlijke struggle-for-life mentaliteit- het niveau “ik hou van jou, maar je laat me staan in de kou” regelmatig ontstijgen. In “My tomorrow” bijvoorbeeld, wordt gedroomd over een nieuw begin. We worden aangespoord om vooral niet passief achter de geraniums te blijven zitten. Niet alleen dromen, ook je dromen waarmaken:

“My comfort zone is where the magic happens”. 

In het begin is het nog leeg vooraan het podium, maar Coely wenkt en vraagt iedereen om wat dichterbij te komen, daarbij plechtig belovend dat ze echt niemand op zal eten. En inderdaad alle aanwezigen overleven het concert zonder schrammen. Met ieder nummer wordt het wat drukker achter de eerste rij, af en toe wordt gevraagd om een “Soulful Yeah”, daarbij verwijzend naar de titel van haar eerste EP “Raah The Soulful Yeah” en de stemming stijgt met de minuut. Zowel op als voor het podium.

Gedurende het eerste nummer bekijken Coely’s bruine kijkers het publiek nog vanachter een bril met opvallend grote glazen, tegen het eind van dat nummer wordt deze afgezet en de rest van het optreden zien we haar echte pretogen die je vol overtuiging aanstaren. Af en toe gaan de oogleden dicht, vooral als de hoge en gevoelige noten aan de beurt zijn, maar na ieder moment van ingetogenheid komt ook weer een ander moment van energie en beweging.

Na de eerste nummers wordt snel duidelijk: hier staat geen doorsnee bling-bling-rapster (bling-bling heeft trouwens van oorsprong geen klap met rap te maken, overdadig goud vind je om Coely’s nek dan ook niet). Hier staat the real stuff, iemand met passie en ziel die iets wil maken van het leven en met haar uitstraling, tekst en stem die les op anderen wil overbrengen.

Coely, DJ & DutchNorris

Behalve miss Coely zelf is er achter de draaitafel een DJ en treedt bevriend MC Dvtch Norri$ (Fahad Seriki, bouwjaar 1993) enkele nummers bij (o.a. “Bump to this”).
De complete Raah-EP (2013, 5 nummers) passeert de revue, aangevuld met nieuw materiaal (My Tomorrow) en een enkele sample/cover, waaronder een prima versie van “Waves” van Mr. Probs. Tijdens een van de laatste nummers worden enkele fans vooraan verblijdt met eigenhandig uitgegooide CD’s en na zo’n drie kwartier zit het er jammergenoeg op.
Iets zegt ons dat deze dame er eentje om te onthouden is.

“I go by the name of Coely and this is All I Do” klinkt het vanaf het podium.

Nou, doe het maar eens na.

Ook dag twee van Mama’s Pride 2014 is wat ons betreft geslaagd.
Rrrrraah!