dinsdag 31 augustus 2010

Walking with dinosaurs

Voetafdruk van een diplodocus
Op een regenachtige dag in 2004 was Jean-François Richard aan het joggen nabij Loulle (Frankrijk, Jura/39) toen zijn oog bij het passeren van een verlaten kalkgroeve viel op een ovale plek op de grond die vol was gelopen met regenwater. Zijn geoefende geologische oog meende meteen te weten dat hij een voet-afdruk van een dinosauriër gevonden had. Bang dat anderen met zijn ontdekking aan de haal zouden gaan wachtte hij eerst af en ging op zoek naar een erkend instituut dat de juistheid van zijn vermoeden zou kunnen bevestigen. Bijna een jaar later was het zover en uiteindelijk heeft het ruim 3 jaar geduurd eer alle wetenschappelijke onderzoeken beëindigd waren. Sindsdien heeft Loulle een attractie van formaat erbij, alhoewel de toerist goed moet zoeken om de juiste plek te vinden en er zelden meer dan drie auto’s op de naastgelegen parkeerplaats staan.
En dat terwijl het voorkomen van goed bewaarde dino-voetafdrukken (zogenaamde indirecte fossielen) zeldzamer is dan bodemvondsten van botten (directe fossielen). In totaal heeft men op 3000 vierkante meter zo’n duizendtal dino-afdrukken gevonden en om ze beter zichtbaar te maken heeft men afdrukken die bij elkaar horen voorzien van eenzelfde kleurtje verf. Zo zijn er een aantal sporen, rood, blauw of paars gekleurd die de volledige breedte van de groeve oversteken. Bij één van de sporen lijkt het zelfs alsof mama dino met een kleintje ernaast gelopen heeft. De afgelopen winter en de zon hebben flink huisgehouden want een aantal kleuren zijn al bijna volledig weg gebleekt. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat de voormalige kalkgroeve ooit een gematigd vochtige plek was die door dinosauriërs als “oversteekplaats” tussen twee minder begaanbare gebieden werd gebruikt. Op een gegeven moment is er in een vrij korte periode veel zand en sediment over de plek heen gekomen hetgeen vervolgens relatief snel tot kalksteen is verworden, waardoor de voetafdrukken in de onderliggende hardere laag versteend zijn. Tijdens het onderzoek van de afgelopen jaren heeft men stukje bij beetje de zachte bovenlaag uit de niet meer in gebruik zijnde groeve eraf geschraapt en is een grote vlakte vol sporen tevoorschijn gekomen. De tak van wetenschap die zich bezig houdt met het onderzoek naar voetafdrukken van dinosauriërs heeft een eigen naam: paleo-ichnologie. Paleo-ichnologen kunnen aan de hand van dino-sporen uitspraken doen over soort dinosaurus, gewicht, grootte, bewegingssnelheid enzovoorts.
Het meest voorkomend in de kalkgroeve van Loulle zijn ronde voetafdrukken, variërend in doorsnee van 20 tot 90 cm. Deze afdrukken zijn afkomstig van de diplodocus, een plantenetende dinosauriër die op vier poten tegelijk liep. De diplodocus kon een maximum lengte bereiken van 25 meter en ongeveer 12000 kg zwaar worden. Minder in aantal, maar minstens zo boeiend zijn de drietenige sporen van een zogenaamde theropode. Theropoden waren vleesetende dinosauriërs die op hun twee achterpoten liepen. De bekendste theropode is de Tyrannosaurus Rex, een reusachtige vleesverslindende dino met een schouderhoogte van 3,50 meter en een lengte van meer dan 10 meter. Alle gevonden afdrukken hebben een leeftijd van ongeveer 150 miljoen jaar.
Om schade door al te nieuwsgierigen te voorkomen (er schijnen ooit zelfs mensen met hun auto over de sporen heen te zijn gereden) is de rand van de groeve afgezet met stenen, maar geïnteresseerden mogen er te voet in, om ook eens te proberen in de 155 miljoen jaar oude voetstappen van dinosauriërs te wandelen.
Bloodwoosj en Bloomefiemel hebben na eigen wetenschappelijk onderzoek in Loulle geconstateerd dat ze nog flink wat spek met ei moeten eten, willen ze even grote stappen als de dino’s in de prehistorie kunnen maken.

Bloomefiemel volgt een theropode
Bloodwoosj volgt een diplodocus
Nog flink wat spek eten !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten