Oet Limburg kump de meziek!

Wat je van ver haalt is lekker, zo wil het gezegde, maar gisteravond werd in het Geleense Burgemeester Damenpark weer eens bewezen dat die vlieger niet altijd opgaat.
Mama’s pride (het gratis cadeautje voor mama’s en andere gezelligheidsbeesten) had achtereenvolgens The Limburg All Star Funk Connection, Lucy Iris, Chef’Special en The Kleptones voorgeprogrammeerd staan. Om achteraan te beginnen: van onze gasten uit Brighton (U.K.) mochten we, zittend in de eigen achtertuin, een kleptomanische mix met elementen geleend van de Beatles tot Rage Against the Machine meekrijgen. De beste mannen zijn, dat mag gezegd worden, wel zo eerlijk om in hun groepsnaam te vermelden dat het geen 100% eigen werk is wat ze ten gehore brengen, maar van beide uitersten op de muzikale notenbalk geven zowel Bloodwoosj alsook Bloomefiemel toch eerder de voorkeur aan de originele versies dan aan de geleende. Vandaar die achtertuin. Wel nog live werden we even daarvoor aan de rand van de spontaan gecreëerde moshpit van het Haarlemse Chef’Special opgeschuurd. Dat was al een stuk origineler dan de kleptomaan erna, maar aan de andere kant, welke Hollandse boerenjongen heeft het nou nodig om zijn publiek tegemoet te treden met een “Crispy as Fuck” shirt (Registered trademark à 45 euri) daarbij zijn landgenoten van tijd tot tijd in het engels toereppend? Soms had het iets, soms had het net niets. Nee, dan verheugen we ons eerder op de sessie van vandaag met Jack Parow die het wel aandurft in zijn eigen moerstaal zingend de landsgrenzen te passeren.


Een uurtje eerder was daar een duidelijk zenuwachtig Lucy Iris die volgens onze moderator voor het eerst voor zo’n groot publiek mocht optreden. Het 28-jarige meisje oorspronkelijk afkomstig uit het Amerikaanse Florida, maar tegenwoordig in Nederland residerend, kon niet echt overtuigen met haar uit de jaren tachtig afgekeken sound. Vooraan stonden enkele heren dan wel heftig te springen op de soms bombastische aandoende rock, maar echt veel verder naar achter reikte ze niet. Geen wonder ook als je regelmatig met gesloten ogen staat te zingen en je toetsenist liever wegduikt achter zijn Virus-TI synthesizer dan contact te maken met het publiek waarvoor hij speelt. Op de videomuur werd getwitterd dat er een blonde Nena op het podium stond. Toegegeven, Nena was ook wel eens te zien in een zwartwit gestreept truitje, maar dat van haar was tenminste nog aan beide zijden op dezelfde temperatuur gewassen. En daarbij, ze kwam altijd een stuk meer bevlogen over dan Lucy die volgens haar paspoort eigenlijk gewoon Jennifer heet. Vroeger maakte Jennifer country-achtige muziek maar een producersduo heeft haar naar Nederland gehaald en haar omgeturnd tot popzangeres Lucy. Een soort X-Factor zeg maar, maar dan achter de schermen.


Nee, de ware X-Factor had de vette poep (ABN: “vette shit”) die met de opening van Mama’s Pride door de lucht vloog. Daar mag mama nou nog eens met recht trots op zijn.
Cool bold sunglasses vol zichtbaar jolijt aan de bassnaren plukkend, unne Zittesje Jong die gekke bekken trekt achter zijn Hammond en net iets te druk bezig is om nog een peuk te kunnen roken, naar goede Limburgse gewoonte een hevig transpirerende en heftig funkende tröötsexy, aan de overzijde een net zo vingervirtuoze gehoede synthesist, achterin een Molukse slagwerkmotor, en helemaal voorin een trio bestaande uit een enthousiaste Ms. Teeeeeeee, een gefunktransplanteerde Guitarman en als kers op de taart de prettig gestoorde broer van Zaza Zebra.


Voor die laatste werkten sommige pillen naar eigen zeggen niet, maar gezien de energie waarmee hij over het podium heen en weer flipte was hier ook geen dokter voor nodig. De enigen in de zaal die misschien een dokter nodig hadden waren twee uitsmijters die bovenop de Genkse dubbeldekker hun best deden om bij ieder nummer zo mogelijk nog bozer het publiek in te kijken dan ze even tevoren al deden.
Waar de navolgende drie bands vooral met uiterlijke en/of geleende hulpmiddelen ziel en zaligheid naar het publiek trachtten over te brengen, straalden fun, funk en soul er bij de Limburg All Star Funk Connection er zichtbaar van binnenuit komend af.
That’s the way, aha aha, I like it!



Deze funky shit speelt geen muziek vanwege het grote geld en ook niet vanwege het feit dat ze het -al dan niet met hulp van popkenner Giel B- tot 3FM serious talent zouden kunnen schoppen, maar gewoon omdat het leuk is. En dat straalde er zoals gezegd ook aan alle kanten vanaf.
Funky Guitarman begon met een Troutman-achtige Talkboxzang die wat ons betreft in menig volgend nummer best nog eens terug had mogen keren, van de zijkanten wedijverden een Dirty-Mind synthesizer en een Sittardse Hammond regelmatig of nu eens funk dan weer soul de boventoon mocht voeren, de broer van Zaza Zebra ging uit zijn dak op de Funky Chicken, van achter de zonnebril werd gretig geplukt aan de bas, trööte was troef en ms T. voelde zich duidelijk beter in haar element dan de geïmporteerde Jennifer a.k.a. Lucy.
Funk y’all serious talents to the mothershipconnection; voor wie het na gisteravond nog niet wist: Oet Limburg kump de Meziek!