Sinds gisterenavond –rij 3 stoel 48, het begon tijdens een optreden van Crowded House in Vorst Nationaal te Brussel zo rond 21.30 uur- leeft Bloodwoosj als gevolg van een gelukkige samenloop van omstandigheden in een roes.
Even nog dreigde een opmerking uit het publiek “We need a prime minister” roet in het eten te gooien, maar dat werd handig opgelost door Neil Finn en de zijnen middels een geïmproviseerde minimalistische song vol Kraftwerkachtige electrobeats en peeps over een natie die zelfs tijdens een popconcert aan iets banaals als de zoektocht naar een nieuwe premier moest denken. Ook even later, toen tussen twee songs in het WK-voetbal ter sprake kwam gaf toetsenist Mark Hart blijk van ruim voldoende relativeringsvermogen door totaal niet in de gaten te hebben wat het onderwerp van gesprek was. Hoogtepunt van de avond: Alle belichting gedimd, met uitzondering van vier gloeiende voorwerpen aan de rand van het podium: vanuit het publiek gezien van links naar rechts: Mark’s goose, Neil’s mushroom, Matt’s Bambi en Nick’s goose. Te midden van deze setting van warme kunst en kitsch één geeloranjeachtige lichtstraal gericht op Neil Finn. De piano waarachter hij plaats heeft genomen is bedekt met een ouderwets aandoend jachttafereeltje in houtsnijwerk dat het gecamoufleerde uiterlijk heeft van een ouderwetse luidspreker. De song: “Message to my girl”, nog afkomstig uit de Split Enz era.
Links van mij Bloomefiemel (v), rechts van mij Brabinnetje (eveneens v en afkomstig uit hetzelfde gezin). Als ik bemerk dat rondom mij heen ruim 80% van het aanwezige publiek eveneens van het zwakke geslacht is en zachtjes heen en weer wiegt op het ritme van de muziek begint ook mijn hart mee te neuriën op het poëtische “bericht aan mijn meisje”.
Mmmmmmmmmmmmmm…….
Zaterdagmiddag 19 juni
In de auto op weg naar Sittard. Er moet vanavond wat dampends op tafel komen om de magen van B&B te vullen, dus waarom een bezoekje aan de super niet combineren met een al veel te lang uitgesteld grabbel en graai kwartiertje in de 3 voor 25 bak van de Free Record Shop?
Bij het bereiken van de hoek Rijksweg-Centrum / Kummenadestraat valt me iets op. Het is 13.40 uur en de straten zijn uitgestorven. Het regenwater mag dan wel heel eventjes met bakken tegelijk uit de hemel vallen, maar dat kan nooit de oorzaak van deze leegte zijn.
Ach, wat hou ik mezelf ook voor de gek. Het is me verdraaid goed bekend dat zojuist de voetbalwedstrijd Nederland-Japan begonnen is, ik wil gewoon genieten van het unieke moment dat je op een doorgaans overdrukke zaterdagmiddag vrij spel hebt op straat, niet om de haverklap iemand tegen je aanloopt in de winkelstraten en je zelfs op het Tempelplein probleemloos binnen 10 seconden een parkeerplaats vindt.
En inderdaad, onderweg constateer ik bijzonder tevreden dat wat de gemeente Sittard-Geleen met enkele tientallen miljoenen euri’s en diverse verbouwingen niet gelukt is, 22 spelers en 1 bal in het zuidelijkste zuiden van Afrika wel klaar krijgen:
De Rijkswegboulevard is voor de volledige 100% verkeersluw, want volledig uitgestorven.
Bij het naderen van het eerste verkeerslicht in het centrum van Sittard dat op rood staat (de rest onderweg stond functionerend, doch latent werkeloos op groen) doemt plots een medeweggebruiker voor mijn neus op.
Een vrouw?
Neen, een blik op de nummerplaat leert dat het om een Pool gaat die kennelijk als een van de weinige onwetenden (lees: ongedrogeerden) door de straten weet te rijden.
Aan de overzijde van de kruising blijkt nog een tweede heilige koe stil te staan; een witte nummerplaat met rode letters doet ook hier kond van het cleane karakter van de persoon achter het stuur.
Net als het witte kenteken dat begint met de zwarte letters HS, prijkend op de enige auto bovenop het parkeerdek van het ABC gebouw in hartje Sittard.
Op weg naar de FRS meer ongedrogeerden op straat, voor het overgrote deel gekenmerkt door één gemeenschappelijke eigenschap. Bij Abrunch op de tweede verdieping zitten twee vrouwen nippend aan een gekleurd drankje te kijken naar het weinige publiek op straat. Bij de AH achter de servicebalie twee ginnegappende meiden die ook zonder beeldbuis weten hoe je plezier kunt hebben met een half lege rol bedrijfsstickers. In de eerste de beste telecomshop die gepasseerd wordt geen enkele klant en uitsluitend drie medewerkers als zombies starend naar een 16:9 beeldscherm dat hen middels kennelijk via internet getransporteerde beelden de broodnodige shots geeft. De bakker: fleurige oranje etalage maar geen hond in de tent, bij Ernesto’s schijnt de zon volop op het terras, maar op dat terras zelf is geen hond te bekennen. Op de T-splitsing bij de Brandstraat brengt een muzikant op niet onverdienstelijke wijze “Luka” van Suzanne Vega ten gehore. Op één dame na die meer oog heeft voor het beeld op haar mobieltje dan voor de schrijnende tekst van het nummer, is er niemand die oor heeft voor de gitaar of zang.
Niemand, maar dan ook helemaal niemand, want er is gewoon helemaal niemand.
De straten zijn leeg, de natie is gedrogeerd.
Bijeengeklonterd op de spaarzame punten waar de plaatselijke middenstand een scherm heeft opgezet, variërend in grootte van 2 (café in de Limbrichterstraat) tot 15 vierkante meter (eetcafé de Buren aan de Markt). Via de schermen wordt de natie live voorzien van hun verdovende dosis. Kennelijk op doeltreffende wijze want overal zijn de toegestroomde verslaafden high van het getoonde en hebben slechts oog voor DE bal op HET beeld.
Bedrijfskantines werden gesierd met soortgelijke injectoren, allen in het populaire 16:9 formaat, om maar te voorkomen dat hun werknemers zich ziek zouden melden op het moment suprême. Ja, zelfs onderwijsinstellingen besluiten doordeweeks hun lessen ’s-ochtends vroeger te laten beginnen zodat de schoolgaande verslaafden ’s middags toch vooral maar geen seconde zonder verdovend middel zullen komen zitten.
Straten zijn leeg, de natie is gedrogeerd.
Slechts hier en daar een voorbijganger. Een moeder en haar dochter arm in arm met twee volle boodschappentassen. Twee vriendinnen bij de Douglas proberen een rose lippenstift uit op de rug van hun hand, een paar meisjes zwerven op het oog doelloos over de sieradenafdeling van de V&D.
Na het doorzoeken van de 3 voor 25 DVD-bak van de FRS zet Bloodwoosj koers naar de kassa met in de hand “De laatste dagen van Emma Blank”, “Der Blaue Engel” en “The Boy with the Striped Pyjamas”.
Achter de kassa een betoverend meisje, dat ik uitgebreid zou kunnen gaan beschrijven, maar waarvan ik me beperk tot de drie zaken die me over een week waarschijnlijk nog steeds door op het netvlies gebrand staan: een ongedrogeerde glimlach, een tiental sproetjes op een blossige achtergrond en een moedervlek die net boven de rand van haar BH uitsteekt.
Daarna met 80 per uur (waar 50 is toegestaan) over de nog steeds lege Rijkswegboulevard terug naar Geleen, ter hoogte van de Foroxity door het rood rijdend, immers geen verkeer of politieagent in de wijde omtrek te bekennen, daarbij het op de heenweg gevestigde record van 8 minuten en 40 seconden resoluut naar de archieven verwijzend.
Over twee weken is het WK afgelopen en zal de natie massaal moeten afkicken.
Nu zijn de straten nog steeds leeg en de natie gedrogeerd.
Bloodwoosj geniet met volle teugen.
In de CD-speler draait voor de derde keer vandaag “Message to my Girl”.
Aan mij zullen ze in de afkick-kliniek geen rooie cent verdienen.
Morgen is het zondag.
Jammer.
Moet ik tot maandag wachten eer ik weer naar de Free Record Shop kan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten