WK Voetbal 1974.
Oranje speelde in de eerste groepsronde achtereenvolgens tegen Uruguay (2-0), Zweden (0-0) en Bulgarije (4-1) en werd zonder een wedstrijd te verliezen en met slechts één tegendoelpunt groepswinnaar.
In de tweede ronde won oranje in de volgende poule achtereenvolgens van Argentinië (4-0), de DDR (2-0) en Brazilië (2-0). Met 8 goals voor en 0 goals tegen plaatste het legendarische team met o.a. Neeskens, Cruijff, van Hanegem en Krol zich onder de bezielende leiding van Rinus Michels voor de finale die op 7 juli in München gespeeld zou worden tegen West-Duitsland.
De wereld was onder de indruk van het totaalvoetbal dat Nederland etaleerde en iedereen was het erover eens: Oranje is het beste team en verdient de beker.
Het liep anders.
Het keerpunt in de finale was de vijfentwintigste minuut toen Holzenbein zich met een theatrale “Schwalbe” (Ned. vert. Evert ten Napel: “fopduik”) op de groene mat liet ploffen en Breitner even later middels de toegekende penalty voor Duitsland de 1-1 scoorde.
Vlak voor rust scoorden de Duitsers dan nog 1-2 en ondanks een aandringend en goed voetballend oranje werd er in de tweede helft niet meer gescoord en verloor het best voetballende team het WK van ’74.
Menig fan heeft die zevende juli in de zomer van ’74 een trauma opgelopen dat meegedragen moest worden tot het EK in ’88 toen Nederland in de halve finale mocht aantreden tegen West-Duitsland. Zo ook de jonge Bloodwoosj, opgevoed met de gebruikelijke moppen die meestal handelden over een fiets van opa die teruggebracht moest worden.
Dat Oranje de finale enkele dagen later won van Rusland geraakte in het collectieve geheugen enigszins op de achtergrond, want verbleekte tegen de revanche waarbij Nederland van West-Duitsland won in de halve finale van '88. Op typisch Duitse wijze versloeg Oranje de eeuwige rivaal doordat van Basten in de 89e minuut de winnende goal maakte en Nederland met 2-1 doorging naar de finale. De Vuvuzela bestond nog niet, maar nooit meer sinds die dag heeft Bloodwoosj ooit nog zo hard geschreeuwd als toen van Basten die ene goal maakte. Een kippenvelmoment waar een mens er weinig van meemaakt in zijn leven.
Voetbal is emotie.
Niet onbelangrijk voor de intensiteit van de beleving achter de beeldbuis, het NOS commentaar tijdens de wedstrijd was van Evert ten Napel. “Het Volksparkstadion is van Oranje”.
Na de wedstrijd reed er toevallig een wagen met Duits kenteken door de straat waarvan de chauffeur de weg vroeg naar een bekend adres in de buurt.
“Keine Ahnung” kwam er uit Bloodwoosj’ mond als daad van burgerlijke ongehoorzaamheid.
Voetbal is emotie.
Duitsland groeide, werd volwassener. Bloodwoosj ook. Er kwam langzaam een nieuwe generatie met een nieuwe mentaliteit. Niet alleen in Duitsland.
Op 17 juni jongstleden versloeg Evert ten Napel zijn voorlopig laatste wedstrijd voor de NOS. Een verslaggever met hart en ziel nam afscheid.
Gisteravond (zaterdag) genoten op het Oranjeplein te Meerssen. Duitsland wint met 3-2 van Uruguay. Boe-geroep in het stadion telkens Suarez (volgens eigen zeggen eigenaar van de nieuwe hand van God, volgens heel Afrika eigenaar van de hand van de Duivel) aan de bal is.
Voetbal is emotie.
Vandaag is het zondag, nog een dikke zes uur en Nederland speelt voor de derde keer een WK-finale. NOS Commentaar: Frank Snoeks…
Voor Bloodwoosj staat het vast.
Voetbal is emotie.
De wedstrijd Nederland-Spanje zal niet becommentarieerd worden door een defecte Vuvuzela, hier gaat gekeken worden naar het ZDF.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten