dinsdag 30 november 2010

Een wondere wereld

O.L.V. van Rust
Gisterenmiddag viel de eerste sneeuw van de nieuwe winter en na de langste avondspits van het jaar mochten we vanochtend ontwaken in een met een wit tapijt bedekt landschap.
Verrassend om te zien hoe nog geen 5 cm sneeuw het aanzien van wereld om ons heen in één nacht compleet kan veranderen.
Groene grasvlaktes, bruine akkers en veldwegen vol blubber werden tijdens een nachtelijke metamorfose tot een doorlopend geheel gesmeed, want allemaal bedekt met hetzelfde witte laagje van dat koude maar maagdelijk witte spul.
Met recht een wondere wereld.

Ondanks de kou, of juist dankzij de kou, is de gastvrijheid voor de minder bedeelden op veel plaatsen onverminderd groot. Zo was vanmiddag op het journaal te horen dat burgermeester van der Laan van Amsterdam een noodverordening heeft uitgevaardigd waarin aangekondigd wordt dat het gezien de extreem koude weersverwachtingen de komende week ‘s-nachts tussen 23.00 en 07.00 uur verboden is om de nacht in de buitenlucht door te brengen. Opvangcentra voor thuis- en daklozen hebben hierop aangekondigd dat ze ook in geval van een enorme toeloop op de nachtopvang in geen geval een bordje “vol” aan de voordeur zullen hangen. “Er is hier altijd nog wel ergens een plekje te vinden voor iemand die geen dak boven zijn hoofd heeft”, aldus een woordvoerster. Om de verwachte toestroom aan te kunnen worden er 224 extra bedden geïnstalleerd. “De gemeente Amsterdam ziet het als haar taak om kwetsbare burgers te beschermen tegen deze extreme weersituatie als zij hier zelf niet, of onvoldoende, toe in staat zijn. Door onvoldoende bescherming tegen de kou bestaat een kans op onderkoeling en gezondheidsproblemen, mogelijk zelfs met dodelijke afloop.

Tijdens een korte wandeling door de sneeuw mocht Bloodwoosj vanmiddag aanschouwen dat ook op kleinere schaal de gastvrijheid onverminderd hoogtijdagen viert. Waar je normaal genomen zou verwachten tijdens de ijzige kou voor gesloten deuren te staan nemen buurtbewoners zelfs bij het kleinste kapelletje de moeite ’s ochtends de deuren open te maken voor een gebed en gedurende de nacht weer netjes af te sluiten.
De deur stond al op een kiertje en nieuwsgierig als we zijn moest binnen natuurlijk ook een kijkje genomen worden. Daar bleek echter dat de gastvrijheid van Onze Lieve Heer, in tegenstelling tot die van de Amsterdamse opvangcentra, wèl zijn grenzen kent.

Wat gebeurt hier met de noveenkaarsen?

altaar

Zou men zo verlegen zitten om een verwarmend vlammetje?
Een wondere wereld…