La Laverie Photomaton

Rue de Dunkerque
St. Omer (Fr.)
21-10-2014

The Femcee says "Rrrrraaaah" (Mama's Pride 2014 dl. 2)

Zaterdagavond 10 mei 2014, dag 2 van Mama’s Pride.
Op het programma achtereenvolgens Mama’s Offspring, Coely, Knarsetand en de Compact Disk Dummies.
Kop en de staart van het programma hebben we gemist. Wat de kop betreft was dat een gevalletje “helaas”. Graag hadden we deze verzameling artiesten die al eens eerder op Mama’s Pride speelden gehoord, maar het zat er qua tijdsplanning gewoon niet in. De staart, zijnde de CD Dummies, hebben we vanuit de verte uit eigen tuin mogen horen. Geen “helaas”, maar een bewuste keuze. De muziek vinden we prachtig, maar de bijbehorende stemmen is niet helemaal ons ding.
Eigenlijk zouden we vooral het Damenpark vanavond bezoeken voor Knarsetand, met als opwarmer de Belgisch-Congolese rapster Coely. De prima vocale kwaliteiten van Coely en de matige geluidskwaliteit van Knarsetand maakten dat de praktijk echter precies tegengesteld uitdraaide ten opzichte van onze verwachtingen.

Vooraf beloofde het wat, dat Knarsetand. Een tienkoppige band die een mix maakt van alle soorten muziek die je je maar kunt bedenken: ska, dubstep, latin, drum-n-bass, reggae, balkan en pop. Ruim voldoende om een flink feestje op te kunnen bouwen. Ter voorpret een paar youtube-clips van Knarsetand bekeken en dat zag er inderdaad aanstekelijk uit en klonk dito.

Knarsetand begint

Op het podium van Mama’s Pride was die aanstekelijkheid vanavond ook terug te vinden. Een klein dozijn muzikanten die hun beste beentje voorzetten hetgeen bij het publiek direct aansloeg. Datzelfde kon van de klank helaas niet gezegd worden. De geluidskwaliteit was ronduit belabberd te noemen. Hard, laag en overstuurd. Soms was niet eens duidelijk in welke taal er gezongen werd. Aan zangeres Miou, die echt wel haar best deed lag het niet. Meer dan drie woorden zang achter elkaar waren er in het gedreun nauwelijks te verstaan. 

zang: Miou Amadée

Bij de eerste blaassolo bleek, wat we eerder al vermoedden: het instrument was slechts akoestisch te horen. Het duurde daarna nog een kleine minuut voordat men achteraan op het veld en in de tent de solo over de boxen mocht horen. En zo ging helaas nog meer van de finesses van diverse instrumenten verloren, vooral doordat de bas veel en veel te vet aangedikt werd en de hogere tonen (waarmee ook de melodie) totaal verloren gingen.

trompet: Erik van der Heijden

trombone: Daniel van Loenen

Zo was het althans waar B&B stonden: tussen podium en sound-tentje.
Toen we na driekwart van het optreden afdropen, bleek dat vanaf de weg naast het festivalterrein en van achter het podium de sound stukken beter tot zijn recht kwam als voor het podium. Eigenlijk zou het andersom moeten zijn. Gezien het enthousiasme van het met volle teugen genietende, beweeglijke publiek was dat voor de meesten echter geen probleem.
Feestjes worden vooral gebouwd op bas en beat.

Mama's Pride: een gezellige drukte in het park

zie de maan schijnt door de bomen

Nee, voor ons vanavond dan toch liever Coely, die daarvoor optrad.
Volgens de website even oud als het festival (20) en momenteel dé grote mevrouw in de Belgische rapscene. Door haar drukke programma afgelopen jaar (ca. 90 optredens in België en Nederland) door StuBru uitgeroepen tot “koningin van het Belgische festivalseizoen 2013”.

Coely blijkt pas iets meer dan 3 jaar geleden met rappen begonnen te zijn in het Antwerpse jeugdcentrum Habbekrats. Vanaf het eerste moment dat ze vanavond haar mond open trekt is daar eigenlijk niets van te merken. Ze voelt zich thuis alsof ze al jaren op het podium staat. Ja, ze kan inderdaad rappen, dat wordt al aan het begin duidelijk, maar ze kan veel meer dan dat. Ze kijkt met een frisse optimistische blik, ze heeft een prachtige, soms ietwat rauw hese stem waarmee ze net zo gevoelig kan zingen (My tomorrow) als soulfull rappen (Feels good to be home) en ze straalt overtuiging uit. Overtuiging dat als je iets ècht wilt, dat je het dan kunt bereiken.

Een boodschap die ook in haar teksten terug te vinden is. Teksten die –doorspekt met een persoonlijke struggle-for-life mentaliteit- het niveau “ik hou van jou, maar je laat me staan in de kou” regelmatig ontstijgen. In “My tomorrow” bijvoorbeeld, wordt gedroomd over een nieuw begin. We worden aangespoord om vooral niet passief achter de geraniums te blijven zitten. Niet alleen dromen, ook je dromen waarmaken:

“My comfort zone is where the magic happens”. 

In het begin is het nog leeg vooraan het podium, maar Coely wenkt en vraagt iedereen om wat dichterbij te komen, daarbij plechtig belovend dat ze echt niemand op zal eten. En inderdaad alle aanwezigen overleven het concert zonder schrammen. Met ieder nummer wordt het wat drukker achter de eerste rij, af en toe wordt gevraagd om een “Soulful Yeah”, daarbij verwijzend naar de titel van haar eerste EP “Raah The Soulful Yeah” en de stemming stijgt met de minuut. Zowel op als voor het podium.

Gedurende het eerste nummer bekijken Coely’s bruine kijkers het publiek nog vanachter een bril met opvallend grote glazen, tegen het eind van dat nummer wordt deze afgezet en de rest van het optreden zien we haar echte pretogen die je vol overtuiging aanstaren. Af en toe gaan de oogleden dicht, vooral als de hoge en gevoelige noten aan de beurt zijn, maar na ieder moment van ingetogenheid komt ook weer een ander moment van energie en beweging.

Na de eerste nummers wordt snel duidelijk: hier staat geen doorsnee bling-bling-rapster (bling-bling heeft trouwens van oorsprong geen klap met rap te maken, overdadig goud vind je om Coely’s nek dan ook niet). Hier staat the real stuff, iemand met passie en ziel die iets wil maken van het leven en met haar uitstraling, tekst en stem die les op anderen wil overbrengen.

Coely, DJ & DutchNorris

Behalve miss Coely zelf is er achter de draaitafel een DJ en treedt bevriend MC Dvtch Norri$ (Fahad Seriki, bouwjaar 1993) enkele nummers bij (o.a. “Bump to this”).
De complete Raah-EP (2013, 5 nummers) passeert de revue, aangevuld met nieuw materiaal (My Tomorrow) en een enkele sample/cover, waaronder een prima versie van “Waves” van Mr. Probs. Tijdens een van de laatste nummers worden enkele fans vooraan verblijdt met eigenhandig uitgegooide CD’s en na zo’n drie kwartier zit het er jammergenoeg op.
Iets zegt ons dat deze dame er eentje om te onthouden is.

“I go by the name of Coely and this is All I Do” klinkt het vanaf het podium.

Nou, doe het maar eens na.

Ook dag twee van Mama’s Pride 2014 is wat ons betreft geslaagd.
Rrrrraah!

The Merciless Hammond Battle (Mama's Pride 2014 dl.1)

Afgelopen weekend was moederdagweekend. In het Burgemeester Damenpark, de plek waar ooit Pinkpop begonnen is, staat dan traditiegetrouw het Mama’s Pride Festival geprogrammeerd. Een gratis –en mede daardoor laagdrempelig- festival dat altijd goed is voor een gezellige sfeer, meestal onder een stralend voorjaarszonnetje. Interessant voor de muziekliefhebber, maar ook voor mama en de kids. Zelfs meeswingende opa’s worden er regelmatig gespot. Geen scheve gezichten en nooit herrie in de tent.
Over tent gesproken, dit jaar voor het eerst stond er een flink exemplaar over de tap heen gebouwd. Heel praktisch tijdens de sporadische regenbui die er viel.

Mama’s weekend begon voor B&B vrijdagavond in theater de Karroessel bij de vertoning van de documentaire “The Merciless Hammond Battle”. Deze door Roel Willems gemaakte documentaire toont het eerste jaar van het “Orgelvreten” project van Thijs Schrijnemakers en Robin Piso, vanaf het prille begin eind 2011 in de Muziekgieterij te Maastricht tot ergens medio 2012 toen het project met een optreden op Lowlands uiteindelijk groter uitpakte als verwacht. “Vetter” is trouwens het betere woord, aldus Thijs.
Een interessante geschiedenis.

Robin en Thijs vertellen met passie over het Orgelvreten project
(still uit "The Merciless Hammond Battle")

We mochten zien hoe de heren elkaar muzikaal te lijf gaan, maar ook hoe gezellig het is om kroketten uit de muur trekken bij een snelwegrestaurant na een optreden. Tren (Rowwen Hèze), Spike (Direct), Pablo van de Poel (DeWolff) en Bertus Borgers passeren middels korte interviews en laten hun lichtje schijnen op de orgelbattelaars en de analoge muziekwereld. Ron Koerts vertelt over het originele concept dat uiteindelijk tot de band Orgelvreten leidde en Thijs en Robin leggen uit hoe het kwam dat Jan Teertstra geheel ongepland en nauwelijks voorbereid bassist Bas tijdens het eerste concert vervangen moest. De orgelvreten-docu straalt de energie en het plezier uit dat de band onderling beleeft en die vooral op het podium het geheel tot een unieke brouwerij maakt van oud (seventies) en nieuw (battle). Volkomen analoog uiteraard.

Topmoment:
Thijs die als een jongetje in een net geopende snoepwinkel toekijkt
hoe de mastergroeven voor de vinyl LP tot stand komen.
(still uit "The Merciless Hammond Battle")

En passant leerden we o.a. via een van Neerlands weinige orgelbouwers ook nog een en ander over HET instrument dat centraal staat bij het project dat inmiddels geen project meer is, maar is uitgeroeid tot een echte band;  het Hammond-orgel. Een niet bepaald sexy geacht instrument dat je iets minder makkelijk het podium op krijgt dan een gitaar of saxofoon, maar dat -als je het eens wat nader gaat bekijken- in een opvallend groot aantal bands en songs toch een niet onbelangrijke plek inneemt.

Grootste probleem: wie gaat dat logge geval van hot naar haar slepen?

(still uit "The Merciless Hammond Battle")

Er hadden best nog wat meer mensen in de 69 stoelen tellende zaal van theater Karroessel gemogen, maar het was een mooi begin van Mama’s Pride 2014.
Wat ons betreft een goede zet van de organisatie, deze uitbreiding naar de vrijdagavond. De nootjes bij het donker bier van Gulpener gingen er trouwens prima in en de vinylplaatjes van DJ 45Frank werden eveneens met smaak geconsumeerd.

Wordt vervolgd …

War is over

Londres, le cheval et la rampe de V1

Bois des Huit Rues
Hazebrouck (Fr.)
30 april 2014

De miraculeuze ontsnapping van badeendje 599

Bloodwoosj trof gisteren tijdens een struintocht langs de Maas te Meers (Limburg) drie badeendjes aan. In de winter (of tijdens een eerdere winter) met hoogwater in het drijfhout verstrikt geraakt en met het terugtrekken van het water aldaar achtergebleven.
Één badeendje was behoorlijk wit gebleekt en bevatte diverse gaten waar het plastic afgebrokkeld was. Nummer twee zag er iets frisser uit, maar was zijn piepstem toch in de loop van zijn (lange?) leven kwijtgeraakt. Met nummer drie was iets bijzonders aan de hand. Behalve dat deze een stuk groter was dan de andere twee en wel nog piepen kon, was hij aan de onderzijde genummerd!
Met onuitwisbare stift was er ooit “599” op geschreven. Gebleekt door zonlicht en Maaswater maar nog steeds leesbaar.

nr. 599

“Vreemd” was in eerste instantie de gedachte. “Zou dit eendje deel uitmaken van een wetenschappelijk experiment dat de verspreiding van eendjes via waterwegen onderzoekt?”.
Daarbij denkend aan de belangrijke informatie over zeestromen die het vergaan van een containerschip met badeendjes in 1992 en het daarop volgende onderzoekvan Curtis Ebbesmeyer in de loop der jaren opleverde.

verspreiding van 28800 in januari 1992 overboord geslagen badeendjes
(bron afbeelding: open source wikipedia)

Er vanuit gaande -dat indien het veronderstelde experiment met badeendje nummer 599 inderdaad heeft plaatsgevonden- dit ofwel in Wallonië ofwel in Frankrijk moet zijn geweest (zou het in Nederlands Limburg hebben plaatsgevonden, dan hadden we er toch vast en zeker van gehoord), werd eens gegoogled in het Franse taalgebied op trefwoorden “Canard en plastique” en “Meuse”.
En ziedaar, de eerste treffer was direct prijs.
Een Franstalig krantenartikel waaruit blijkt dat badeendje 599 samen met 10000 (tienduizend!!!) soortgenoten op 7 oktober 2012 even ten zuidoosten van de stad Luik in de Ourthe te water werden gelaten.

Niet als experiment, maar onderdeel uitmakend van een wedstrijd, genaamd Ducksday 2012, georganiseerd door de plaatselijke Lions Club.

 

nr. 599 bekijkt zijn eigen tewaterlating op youtube

De eendjes waren voorafgaand aan het evenement te koop voor 4 euro per stuk. De regels simpel: wiens eendje als eerste over de finishlijn ter hoogte van het park Boverie te Luik ging had gewonnen, de volgende verdiende prijs nummer twee enz.
De prijzenpot bestond o.a. uit een reis naar Parijs, een mountainbike, diner- en cadeaubonnen en zelfs een Peugeot 107.
Van de opbrengst van de wedstrijd en de bijkomende festiviteiten werden tevens een aantal goede doelen gesponsored, zoals een tehuis voor Alzheimer patiënten, een opleidingscentrum voor blindengeleide honden en een organisatie die zich sterk maakt voor kinderen en adolescenten uit sociale achterstandswijken.

onderweg naar de finish 

Opmerkelijk detail:  
(citaat) “Le trajet choisi élimine tout risque de voir un seul canard s’échapper vers la Meuse. La darse qui sépare les eaux de l’Ourthe et de la Meuse empêche toute évasion de canards en dehors du trajet choisi.
En outre, le courant de l’Ourthe pousse tous les canards irrémédiablement vers la Dérivation.

Des flotteurs en polystyrène d’un seul tenant par côté seront installés en forme d’entonnoir. Plusieurs bateaux d’aviron de l’Union nautique seront également présents afin de récupérer le moindre canard.”

Vrij vertaald:
“Het traject is dusdanig gekozen dat het onmogelijk is dat een eendje zou kunnen ontsnappen en zijn weg naar de Maas vinden. De piervormige dijk die de Ourthe en de Maas van elkaar scheidt verhindert iedere ontsnapping van een badeendje buiten het gekozen traject.
Bovendien stuwt de stroming van de Ourthe alle eendjes onomkeerbaar richting Dérivation (waterweg tussen park en oostelijk centrum Luik). Drijvers van polystyreen die aan de oever vastgemaakt zijn vormen een trechter. Meerdere roeiboten van de Union nautique (Luikse vereniging) zullen eveneens aanwezig zijn om de kleinste eend te vangen ”

Badeendje 599 leidde de organisatie (en de naïeve deelnemers) kennelijk goed om de tuin, want werd op vrijdag 18 april 2014, ruim anderhalf jaar na zijn vertrek, aangetroffen in een van de Maasuiterwaarden in Nederlands Limburg.
Ruim 50 kilometer achter de finish.

Rijst de vraag: Hoeveel van die 10000 zouden er de zee bereikt hebben?

Van een stuw, sluis of natuurlijke hindernis is ter hoogte van en voorbij aan die finish geen sprake. De organisatie moest het hebben van de eigenhandig aangelegde trechter over de Maas/Ourthe-arm die plaatselijk zo’n 50 meter breed is.
Dat doet het vermoeden rijzen dat het eerste contingent badeendjes er op 7 oktober 2012 weliswaar met trechter en hand uitgevist werd, maar dat een aanzienlijk restant uit wat men in wielertermen “de bus” noemt wel eens heel goed ongefilterd koers heeft zien te zetten richting Noordzee.
Om van daaruit ongehinderd verder te kunnen gaan op weg naar de Plastic Soep.
Nummer 599 is het in ieder geval gelukt de trechter te passeren en hij zal beslist niet de enige zijn geweest.

Werd in Nederland vorig jaar tijdens de kroning op het laatste moment (gelukkig!) een ballonwedstrijd vanwege milieuredenen afgeblazen, daar is er bij de duckraces nog genoeg voorlichtingswerk aan de winkel. In ieder geval hoe men effectief verhinderen kan dat ook maar één eendje verder zwemt richting Plastic Soep.
De meest effectieve manier is uiteraard helemaal geen duckraces te houden.
Dat lijkt voorlopig nog een utopie.
Wellicht valt met juiste voorlichting nog enig voortschrijdend inzicht bij organisatie en deelnemers te bewerkstelligen.

Op 15 juni 2014 zal er wederom een Ducksday in Luik plaatsvinden.
Prijs per eendje ditmaal 5 euro.
Hoofdprijs een Peugeot 207.

Het milieu vervuilen en daarmee nog een auto winnen ook, het moet allemaal maar kunnen anno 2014.

Verder op de kalender de komende maand:
26 april 2014, Pétrusse (Lux), 13500 genummerde badeendjes, hoofdprijs is een Citroën DS3. Mocht er hier één ontsnappen dan zal deze vroeg of laat niet in de Maas maar in de Rijn belanden.

11 mei 2014, Jeker (Maastricht, NL), 10000 genummerde eendjes zullen in de Jeker (zijrivier Maas) gedropt worden. Hoofdprijs: 1 jaar gratis in een (gele) Mini rijden.

Hoe groot was de boete op zwerfvuil ook alweer?
Feitcode H022 (NL) stelt: 130 euro.
In België kan het oplopen tot bijna het dubbele.
Opsporing van de verantwoordelijken lijkt dankzij nummering en uniciteit van de gebruikte eendjes niet echt een probleem. Toch?

Bij dezen van Bloodwoosj aan alle organisaties die niet in staat zijn hun eendjes in eigen badkuip te houden alvast een welgemeend: “Fuck your duck”.

 Fuck your Duck

Wilt u ook graag de duck fucken, mogelijk nadat u een genummerd eendje gevonden hebt, maak -indien van toepassing- uw vondst/bedenkingen dan kenbaar op een van de volgende facebookpagina’s:

Maastricht: https://www.facebook.com/duckracemaastricht

Luik: https://www.facebook.com/ducksdayliege

Hondenpoep en plastic soep

Het heeft een tijdje geduurd, maar mede dankzij de druk van een groeiende groep consumenten heeft het supermarktwezen ingezien dat het ongebreideld verstrekken van plastic zakjes aan de kassa niet bepaald bijdraagt tot een beter milieu. Consumenten en milieu-organisaties hebben er lang voor gestreden, maar uiteindelijk heeft het overgrote deel van de Nederlandse supermarkten het gratis plastic zakje aan de kassa afgeschaft. Dat gemiddelde plastic zakje had –zo bleek uit onderzoek- een levensduur van een dikke 15 minuten. 

Doordat plastic zakjes zo licht en klein zijn, ontsnappen ze vaak aan de afvalinzameling en komen ze ongewenst in het milieu terecht. Het verwaait, blijft eventueel enige tijd hangen in prikkeldraad, belandt in beek of rivier en verbrokkelt langzaam tot steeds kleinere stukjes die uiteindelijk in zee in één van de vijf draaikolken terecht komen en daar bijdragen aan de plastic soep. (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Plasticsoep)

 langs de Maas na hoog water
(bedenk dat het achtergebleven plastic peanuts is in vergelijking met hetgeen doorspoelt naar zee!)

Ook de Europese Unie wil graag het massale gebruik van plastic zakjes en tassen terugdringen en zegt daarover:
“De lange levensduur van plastic tassen betekent dat er nu alleen al in de Middellandse Zee zo'n 250 miljard plastic deeltjes met een totaalgewicht van 500 ton ronddrijven. Deze deeltjes kunnen levende zeewezens die ze per ongeluk binnenkrijgen of die ze voor voedsel aanzien, verstikken. Plastic breekt af in minuscule deeltjes en kan bodem en waterlopen sterk vervuilen omdat het additieven kan bevatten zoals persistente organische verontreinigende stoffen. ”

Bekijk voor meer info over plastic soep beslist eens de site van de Plastic Soup Foundation (http://plasticsoupfoundation.org/)

Bloodwoosj heeft vandaag met de GPS en fototoestel eens een rondje door de eigen woonwijk gemaakt en geschrokken geconstateerd dat er onder hondenliefhebbers nog behoorlijk wat educatie verricht mag worden wat betreft het gebruik van plastic in combinatie met hondendrollen. In goten en in de buurt van rioolputjes wemelt het van de in plastic gewikkelde bruine uitwerpselen.
Van boterhamzakjes tot speciale hondenpoepzakjes, geel, groen, bruin en rood.
Er wordt gekakt en omzakt te kust en te keur.

Ondanks de aanwezigheid van 20 (twintig!) hondenpoepbakken op een gebied van 600 bij 600 meter.


Ziehier het met gps-techniek vervaardigde wijkkaartje.

Gemeente: Sittard-Geleen
Wijk: de Kluis
Gebied: tussen Nachtegaalstraat, Kummenaedestraat, De Kluis, Daalstraat, Ruysdaellaan

Groene stippen (20) zijn door de gemeente Sittard-Geleen geplaatste hondenpoepbakken, rode vlaggetjes (75) zijn in plastic verpakte en voornamelijk in de goot gedeponeerde drollen.

 een kleine fotogenieke selectie ...

een deel van het plastic (zonder drol) is al op weg naar zee

Nadelen van een met plastic omwikkelde drol in de goot:

• het rioolputje raakt verstopt
• de in plastic gedraaide drol is o.a. door gebrek aan contact met water en lucht niet meer biologisch afbreekbaar
• er staat een boete van €120,- op het niet opruimen ervan
• plastic verwaait en komt uiteindelijk via beekjes, kanalen en rivieren in de zee om daar als plastic soep te eindigen, met alle negatieve gevolgen van dien voor flora en fauna

 bron:  gemeentelijke voorlichtingsfolder voor hondenbezitters

Zijn er ook oplossingen voor de hondendrol zonder plastic in de goot?
Jazeker zijn die er.
We noemen er een paar:

• gewoon droppen in een hondenpoepbak, die zijn er voor bestemd en er zijn er daar ruim voldoende van (bekostigd uit de hondenbelasting)
• neem (wc)papier mee in plaats van een plastic boterhamzakje
• er bestaan biologisch afbreekbare zakjes van gerecycled papier en karton die een stuk milieuvriendelijker zijn dan het plastic boterhamzakje (bv. I love my dog)
• sommige producenten (bv. Belloo) produceren zakjes van biologisch afbreekbaar plastic op basis van maïs, zetmeel en biologisch afbreekbare polymeren

Dus daarom beste hondenliefhebber, het plezier van u en uw hond zij u gegund, maar denkt u ook eens aan de plastic soep en laat uw zakjes met kak graag achter in de juiste bak.
Liefst zonder plastic.

Bedankt !

Het kind van de rekening

 

Achter dit bord bevinden zich een bestelauto en een fietser
Ziet u ze?

Open brief aan alle in de raad vertegenwoordigde politieke partijen in de stad Sittard-Geleen

Geachte politici,

In de strijd om de gunst van de volwassen kiezer heeft de burger de afgelopen zes weken soms dagelijks uw standpunten vergezeld van uw glimlach uit de brievenbus mogen plukken en werd hij –ongevraagd-  als ondersteuning van uw reclamecampagne op zowat alle doorgaande wegen geconfronteerd met sandwichborden, driehoeksborden, aangeplakte A2-tjes, omgevallen A0-tjes, gestalde aanhangers en professioneel bedrukte zeilen die als windvanger op een doorsnee zeilboot niet zouden misstaan.

We hebben langs meerdere stadsentrees via een twee vierkante meter grote still mogen genieten van hoe één van u plezier beleeft aan het uitlaten van zijn hond en hoe, zo dacht ondergetekende althans te kunnen bespeuren, diezelfde hond op zijn beurt met kwispelend jolijt geniet van het uitlaten van u. Het plezier zij u beiden gegund, maar of u dat werkelijk zoveel extra kiezers heeft opgeleverd waag ik te betwijfelen.

Gemeentelijke plakzuilen werden in de laatste week dagelijks (of beter gezegd nachtelijks) over geplakt om toch maar vooral “bovenop” te prijken. Hier en daar tot wel zes lagen dik.
Een enkeling onder u schoot zo zeer door dat hij (en zij trouwens ook) niet plakte op het nog lege vakje van de tegenpartij, maar ook over het reeds gevulde vakje van de concurrent. Ja zelfs rücksichtslos over uw eigen partijgenoot heen, om twee nachten later als u geconstateerd had dat uw wakkere partijgenoot in de tussenliggende nacht u een koekje van eigen deeg gebakken had en u weer over geplakt was door zijn beeltenis, hem weer terug te pakken door uzelf er nogmaals overheen te plakken.
Alles was kennelijk geoorloofd om toch maar vooral bovenop te prijken.
Het heeft een paar emmers lijm gekost, maar dan heb je ook wat.
Plakken en terugpakken, proficiat met het behaalde stemmenaantal!

Over de oproep van de burgemeester in vak 12 op de officiële gemeentelijke verkiezingsborden, om op 19 maart allemaal gebruik te maken van ons stemrecht, werd op de hoek Jos Klijnenlaan - Rijksweg Zuid schaamteloos heen geplakt door een partijpolitieke plakker. De boven de partijen staande burgervader mocht kennelijk in zijn eigen vakje niet bovenop zitten.
Aan wie er ook verantwoordelijk voor was: dat is respectloos en niet volgens de regels van goed fatsoen.
Enige relativering is op zijn plaats; op de overige gemeentelijke verkiezingsborden mocht de burgervader wel blijven genieten van zijn uitzicht op onze fraaie stad.

De achterkant van hetzelfde bord haalde trouwens het Volkskrant foto-album getiteld “opvallendste verkiezingsposters”. Twaalf posters (elf plus één) van twee groene partijen. De één echt groen in gedachtengoed, de ander wat minder progressief, want uitsluitend groen gebruikend als achtergrondkleur. Beiden acterend op een manier die niet bepaald strookt met wat in het eigen partijprogramma is uitgeschreven.
“Koen moet je doen” uit de gemeente Maasgouw werd uiteindelijk bij sloganverkiezing.nl de slechtste, maar de Geleens-Sittardse tegenhanger “Plak je prakje”, toevallig van dezelfde landelijk opererende partij, mag als minstens zo hilarisch betiteld worden

Stadsentrees en doorgaande wegen werden ontsierd door metershoge posters, zeilen of borden op permanent gestalde aanhangers.
Ook daar gaat niemand dood van.
We kunnen er best mee leven alhoewel het voor het landschap doorgaans niet bepaald een aanwinst was. Heel slim trouwens om die dubieus gestalde aanhangers van hun kentekenplaat te ontdoen. Kennelijk voelde u ergens toch wel een klein beetje nattigheid.

Er werd driftig geplakt op plaatsen waarvan is afgesproken dat ze “verkiezingsbord-vrije-zone” zouden moeten blijven. Eveneens niet echt een plaatje voor het oog, we willen immers allemaal de stadscentra en toegangswegen aantrekkelijker maken, maar allez, leven en laten leven.

Gemeentelijke voorschriften over waar, hoe, afmetingen, bevestigingen en wat dies meer zij, door de politiek zelf vastgesteld en vastgelegd als onderdeel van de APV, werden massaal, meermaals en door alle partijen in kleine, soms grote mate genegeerd, of werden op het randje van het toelaatbare, of net erover, geïnterpreteerd en uitgevoerd.
Maar, we schrijven vandaag zondag 23 maart, 4 dagen na de verkiezingen en we hebben zes weken lang al uw kleverige overtredingen zonder kleerscheuren overleefd.
Gelukkig maar.

Er valt te discussiëren over hoe ernstig het is als verkiezingsborden staan op een Rijkswegboulevard, Randweg of op provinciaal gebied waar het expliciet niet is toegestaan.
Er valt ook te discussiëren over hoe ernstig het is als er verkiezingsborden hangen in andere afmetingen dan het toegestane A0, op hoogtes anders dan toegestaan, op niet gemeentelijke grond op bouwsels hoger dan de vergunningsvrije hoogte en ga zo maar even door.
Regels, ik zeg het nogmaals, die u zelf heeft ingevoerd, goedgekeurd en die ook voor de burger van toepassing zijn. Om de stad leefbaar en veilig te houden.

In één opzicht hebben velen van u in uw egocentrische drang naar de gunst van de kiezer een grens op onverantwoordelijke wijze overschreden.
Een grens die voor niemand ter discussie staat.
Dat is op het gebied van de handhaving van de (verkeers)veiligheid.
Een item dat iedere raadspartij, zowel de zittenden als ook de nieuwkomers, hoog in het partijprogramma heeft staan.
Allemaal willen we een veilige stad om te wonen, te leven en te werken.
U, de kiezer, ik, maar ook het kind van 6.



Ik vraag u om eens even stil te staan bij zo’n kind van 6.
Een kind dat nog te jong is om te mogen stemmen, maar dat wel al kan kiezen.
Een kind dat oud genoeg is om de hand van papa en mama niet meer altijd vast te hoeven houden.
Velen van hen gaan regelmatig, sommigen zelfs altijd, zonder papa en/of mama naar school.
Te voet, of met het fietsje.
Tussen thuis en school liggen één, twee, soms drie of vier straten.
Die straten worden overgestoken door naar links, naar rechts en dan weer naar links te kijken.
Als je niks ziet mag je oversteken.
Zo hebben ze dat ons volwassenen jaren geleden geleerd.
Zo leren de kinderen het nu ook nog steeds.

Maar hoe moet je weten wanneer je kunt oversteken als je op de stoep voor de zebra of op de kruising met je fietsje staat en er staat zo’n joekel van een verkiezingsbord op A0 formaat in je gezichtsveld?

Kinderen van zes zijn gemiddeld net geen 1,20 meter lang.
Hun ogen bevinden zich, of ze nou lopen of fietsen onder de top van de volgens de voorschriften 1189 mm hoge verkiezingsborden.
Vooropgesteld dat de voet van dat bord zich op grondniveau bevindt.
Betreft het een metalen driehoeksbord dan wordt, dankzij de onbenutte metalen voet probleemloos de hoogte van 1,35 meter overschreden. Je moet al minstens tien jaar zijn (en niet bij de kortste 50% horen) om daar een beetje overheen te kunnen kijken.
Is de stoep verlaagd om het de voetganger te vergemakkelijken om de zebra te kunnen oversteken (denk ook aan bejaarden met rollator), dan zijn er plekken waar zelfs ik (1,85 meter lang) mijn nek mag uitsteken om te zien wat er zich op de openbare weg achter het bord bevindt.

Het dieptepunt dat ik in eigen woonomgeving waarnam was het 1,65 meter hoge driehoeksbord van de VVD pal aan de zebra-overgang Jos Klijnenlaan tussen winkelcentrum Zuidhof en het Esso tankstation te Geleen. De combinatie met de plaatselijk dieper liggende stoep die toegang geeft tot de zebra, zorgt dat zelfs een volwassen persoon moeite heeft met inschatten of er zich überhaupt naderend verkeer achter het bord bevindt.
Voor iemand die minder dan 1,70 meter lang is, was het weken lang onmogelijk om op de laatste meter tussen verlaagd trottoir en zebra het naderend verkeer te zien.
Het bord voldoet niet aan punt 8 uit artikel 2:10 van de APV dat specifiek vermeldt dat in geval van voetgangersoversteekplaatsen bij kruisingen of splitsingen van wegen er geen borden binnen 15 meter geplaatst mogen worden en dat ze het uitzicht voor het verkeer ter plaatse niet mogen belemmeren, noch het verkeer anderszins in gevaar brengen.


Kijkt u even mee wat het kind van zes niet ziet, omdat u, de politicus, zo graag met uw prominente hoofd op een in uw ogen zo strategisch mogelijke plek vertegenwoordigd bent:

 Zebra Jos Klijnenlaan ter hoogte van winkelcentrum Zuidhof
Achter dit bord bevinden zich twee naderende auto's
De bovenkant van dit bord bevindt zich 1,65 meter hoger dan de voeten van de fotograaf

 Zebra Mauritslaan ter hoogte van voormalig postkantoor
Achter deze twee borden bevinden zich zeven (!) naderende auto's

Zebra Jos Klijnenlaan ter hoogte van de Kluis

 Achter dit bord bevinden zich twee naderende auto's

Kruising Spaubeeklaan/Wevestraat/Seipgensstraat
Achter dit bord bevinden zich drie naderende auto's waarvan de neus van de voorste net zichtbaar is

Kruising Oranjelaan/Nassaustraat

 Achter dit bord bevinden zich twee naderende auto's
Als men goed kijkt is de achterkant van de laatste net zichtbaar

 Splitsing Augustinusstraat / Pastoor van Eijsstraat

 Behalve de zichtbare auto komt er nog een aan.

 bushalte Wehrerweg
In de verte nadert een auto met hoge snelheid

Jos Klijnenlaan / Wagenaarflat
Van een afstand is het prima in te schatten.
Een kind van 6 dat hier via het daartoe aangelegde voetpad wil oversteken,
ziet niets van het aanstormend verkeer als het naast het bord staat

kruising Wehrerweg / Merovingenstraat
In totaal naderen hier ... auto's?
(u bent aan de beurt om te raden)

Ter herinnering: om de verkeersveiligheid te handhaven zijn de volgende bepalingen opgenomen in het “Verkiezingsborden uitvoeringsbeleid” van de gemeente Sittard-Geleen:

- (7) De borden dienen minimaal op een afstand van 5 meter van kruispunten en splitsingen van wegen geplaatst te worden en mogen het uitzicht voor het verkeer ter plaatse niet belemmeren, noch het verkeer anderszins in gevaar brengen.

- (8) Ingeval van kruispunten en splitsingen van wegen met voetgangersoversteekplaatsen. mogen geen borden geplaatst worden binnen 15 meter van die kruising en mogen het uitzicht voor het verkeer ter plaatse niet belemmeren, noch het verkeer anderszins in gevaar brengen.

(19) Bij ernstige overtredingen (bijvoorbeeld verkeersonveilige situaties) wordt direct overgegaan tot verwijdering van de geplaatste borden, zonder de overtreder vooraf in kennis te stellen, op kosten van de overtreder.

Allemaal regels die zijn ingesteld om de veiligheid in onze straat, onze wijk en onze stad te waarborgen.

Bij dezen vraag ik u namens alle kiezers, maar vooral namens hen die niet langer zijn dan anderhalve meter, nog niet kiesgerechtigd zijn, maar desalniettemin best gehoord mogen worden, om nog vóórdat de volgende verkiezingen plaatsvinden uw eigen handelen m.b.t. het plaatsen van verkiezingsborden in de gemeente Sittard-Geleen te evalueren middels een agendapunt op de raadsvergadering.
Gezien het feit dat u allen (verkeers)veiligheid als belangrijk onderdeel in uw programma hebt opgenomen moet dat geen probleem zijn.


Het zou u sieren en de oplettende burger van grote dienst zijn als u tevens een meldpunt instelt of kenbaar maakt waar de burger zich in geval van overtredingen, met name op het gebied van de veiligheid kan melden.
Ondergetekende heeft zulks via de gemeentelijke website getracht in verband met een dertigtal geconstateerde overtredingen, inclusief foto, locatie en aard der overtreding.

De reactie per mail:
“U heeft ons een vraag gesteld via het contactformulier op onze website: www.sittard-geleen.nl. Wij hebben uw vraag doorgestuurd naar de afdeling die antwoord kan geven op uw vraag. Zij zullen telefonisch contact met u opnemen."

Tsja, daar hebben we weinig meer aan als tussentijds het kind van de rekening dat op de rotonde over het hoofd gezien werd doordat er een verkiezingsbord het uitzicht belemmerde, dood wordt gereden.
Ik ben trouwens nog steeds in afwachting van desbetreffend telefoontje.
Het schijnt volgens de afdeling allemaal zo'n vaart niet te lopen?

Het zou m.i. zeer gewenst zijn dat de verantwoordelijke persoon die toeziet op naleving van de door de gemeente ingestelde verordening zich pro-actief opstelt en ook naar letter en geest van de verordening optreedt en waar nodig inderdaad overgaat tot het zonder waarschuwing verwijderen van borden zoals omschreven in punten 17 en 18 van artikel 2:10 APV.

Geen enkele partij reageerde op mijn twee rechtstreeks aan hen gerichte tweets van vorige week zondag met een actie op dit gebied (respect overigens voor D66 die het aandurfde per reply-tweet als enige partij inhoudelijk te reageren met "je hebt gelijk", nog voordat de stembussen open gingen).

De verantwoordelijke afdeling bij de gemeente Sittard-Geleen vertoonde vooralsnog geen teken van leven na het indienen van een klacht (geen vraag dus beste mensen, maar een klacht).

De verantwoordelijke afdeling en/of ambtenaar bij de gemeente Sittard-Geleen bleek gedurende de afgelopen verkiezingsperiode niet in staat de op grote schaal voor iedereen te constateren overtredingen van regels 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 12, 15 en 16 uit artikel 2:10 van de APV binnen de perken te houden.
Zie voor een dertigtal voorbeelden uit Geleen (stadsdelen 2 en 3) de bij lange na niet uitputtende serie in deze blog.

Vrienden en bekenden (uw electoraat) delen mijn ongenoegen, irritatie en bezorgdheid.
Ik kan mij niet voorstellen dat ik de enige burger was die de afgelopen tijd hierover een klacht heeft ingediend.
Maar kennelijk zijn we met zijn allen niet in staat dat te doen wat we willen, beloven en beweren na te streven in de vorm van een veilige en leefbare gemeente Sittard-Geleen.

Vandaar dat ik mij middels deze open brief richt aan de veroorzaker van het probleem: u, de gemeentelijke politicus.


Mocht de politiek inderdaad bereid en in staat zijn, zijn eigen handelen te evalueren middels een agendapunt in de raadsvergadering, dan volgen hier een paar suggesties om mee te nemen:

1) Plaats geen sandwichborden. Ze vallen om, waaien weg in de groenperken, worden dwars gedraaid enzovoorts. Driehoeksborden bieden in dit opzicht een beter alternatief.

2) Plaats geen borden in de buurt van splitsingen, kruisingen en rotondes. Ze leiden de verkeersdeelnemer af, belemmeren het uitzicht en brengen daardoor de verkeersveiligheid in gevaar.

3) Laat de verkiesbare partijen tijdig een jpg-bestand aanleveren en maak daar een gezamenlijk zeil van dat op alle gemeentelijke borden door de gemeente zelf geplaatst wordt. Geen kinderachtige en respectloze plak en overplak acties meer. Het ziet meteen een heel stuk beschaafder uit.
De gemeente Venlo heeft dat dit jaar voor het eerst geprobeerd en het schijnt op één partij na iedereen prima te bevallen.

4) Heeft u zich wel eens afgevraagd wie van de kiezers afgelopen week op u gestemd heeft omdat ze uw luchtkastelen-glimlach met ploeg- en rugnummer 60 maal gepasseerd zijn op weg naar en van de dagelijkse arbeidsplek? Stelt u zichzelf wel eens de vraag hoeveel zwevende of twijfelende kiezers uiteindelijk alsnog voor uw persoon kiezen omdat u ze iedere ochtend vanaf een A0 op twee schuttingpalen hebt aangestaard? Denkt u nu werkelijk dat ook maar 10% van het twijfelende electoraat zijn keuze veranderde en op u stemde na het zien van uw glimlachend hoofd?
Is uw ijdelheid en uw minachting voor het feit dat de kiezer wel degelijk kan nadenken en een keuze maakt op grond van inhoud, hoe grondig of hoe licht doordacht ook, dan werkelijk zo groot?

 Zou het misschien overwegingswaard zijn de kiezer op inhoud te overtuigen naar het stemhokje te gaan om het bolletje voor uw naam met rood in te kleuren? Door bijvoorbeeld uw hoofd gewoon wat vaker in levende lijve aan die kiezer te tonen in plaats van op een plakkaat langs de weg?
Menigeen onder u heeft in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2014 de kracht en het bereik van sociale media onderkend. Een twitter account om "in contact te treden met de burger" is enkelen onder u niet vreemd.
Wat dacht u er van om het eigenhandig plaatsen van welk soort of formaat verkiezingsborden op welke openbare of privé grond in de gemeente Sittard-Geleen per direct gewoon te beëindigen?
Minder kosten, minder ergernis, minder onveiligheid, minder moeite.
In een tijdperk waarin het aantal mensen dat op digitale wijze altijd en overal met elkaar verbonden is ongekend groeit, is de invloed en het effect van klassieke media als flyer, poster en spandoek sterk dalende. Een trend die in de toekomst niet meer zal keren.
De klassieke manier van campagnevoeren heeft zijn beste tijd gehad.
Het afschaffen van sandwich en driehoeksborden en bewust overstappen op andere media, dát zou nog eens echt een voorbeeldfunctie en voortrekkersrol kunnen opleveren die Sittard-Geleen positief op de kaart in NL zet, waardoor u hoogstwaarschijnlijk wat van uw verloren respect bij de kiezer kunt terugwinnen.
Daarnaast zou u, zeker bij de jeugd, wel eens een duurzaam betrokkenheidsgevoel kunnen bewerkstelligen. Een betrokkenheid die u bij de kiezer van gemiddelde leeftijd momenteel aan het verspelen bent, terwijl gelijktijdig het aandeel van de nog op de klassieke wijze kiezende kiezer van bovengemiddelde leeftijd als gevolg van biologische wetmatigheden weldra eveneens snel zal gaan dalen.

Er stonden 70 gemeentelijke verkiezingsborden verspreid over iedere uithoek van de stad.
Ruim voldoende voor hen die graag blijven vasthouden aan het principe hokje, rugnummer, ploegnummer, glimlach.
Als u nu eens de rest van uw hoofden van straat weglaat en gewoon gebruikt in de raadsvergaderingen, dan sparen we met zijn allen een hoop geld, krijgen we een mooier straatbeeld, een veiliger verkeer en mag u uw inhoudelijke boodschap nog steeds plaatsen op die 70 aangewezen plekken in de stad.
Tien partijen maal drie stadsdelen maal 20 borden per partij maakt 600 verkiezingsborden minder. 600 Kansen om een ongeluk door onachtzaamheid te vermijden.
Daarbij, een aantal onder u weten donders goed dat ze zich ook aan dat maximum van 20 per partij per stadsdeel niet gehouden hebben, dus die 600 kansen in Sittard-Geleen zouden er nog wel eens wat meer kunnen zijn geweest.

Heren en dames politici, stop de plakwaanzin, vergroot de verkeersveiligheid en gebruik uw verstand.

Ik vertrouw op uw verstand!

Bedankt alvast namens het kind van de rekening.

Vriendelijk groetend, Bloodwoosj

Geleens kiezer, alle verkiezingsperiodes (tot nog toe) ongeschonden overleefd.

Ook ooit 120 cm hoog geweest, middels voortschrijdend inzicht nog steeds in staat van eigen fouten te leren.

PS, mocht u de behoefte voelen uw standpunt voor de toekomst of uw reactie, persoonlijk of namens uw partij kenbaar te willen maken, dan is hieronder ruimte om zonder lijm, papier, billboard of van kentekenplaat ontdane aanhanger zulks te doen.
Het zal niet in de weg staan, omvallen, wegwaaien, beklad worden of door een andere partij overgeplakt worden en als we het allemaal netjes en respectvol houden hoef ik geen ambtenaar te bellen met de vraag of het op kosten van de plaatser verwijderd kan worden.

En het mooiste van alles: geen enkel leven komt in gevaar als u uw hoofd laat zien...