Omaha Beach, Normandië. Dinsdag 29 oktober 2015.
Alvorens de bijzonder indrukwekkende begraafplaats van Colleville-sur-Mer te
bezoeken, alwaar ruim 9000 Amerikaanse soldaten begraven liggen die stierven op
en rond Omaha Beach in de eerste dagen na D-Day, nemen we eerst een kijkje op het
nabijgelegen strand van St. Laurent sur Mer, vlakbij de bekende kazemat "Ruquet", onderdeel van WN65.
St. Laurent sur Mer
6 juni 1944
Colleville sur Mer / Normandy American Cemetery and Memorial
St. Laurent sur Mer
Het is een paar uur eerder vloed geweest ter hoogte van de bunker bij WN65.
Zoals wel vaker liggen aan de laatste vloedlijn her en der wat aangespoelde touwen,
wat afgebroken plastic stukken van diverse gebruiksvoorwerpen, een paar
leeggelopen ballonnen, een enkele PET fles en een smal strookje houten takjes
en riet.
Een keertje schrapen langs de langzaam drogende vloedlijn levert
een handje vol zand op dat in een eveneens aangespoelde Evian fles mee naar
huis wordt genomen voor nadere beschouwing.
Een hand vol zand
Vanavond, een kleine zes weken later, gewapend met pincet, een zeefje en een
halve liter water, wordt uitgevist wat er zich in het hand vol zand bevindt.
Het resultaat, afgezien van 367
gram zand en wat natuurlijk materiaal voornamelijk in de
vorm van verdord gras en strootjes: een Bic-pennedop, vier wattenstaafjes, een
paar stukjes afgebrokkeld plastic, twee kleine steentjes en zo’n 130 nurdles (plastic
pre-productie pellets).
Pellet (ca 3 mm)
En nog een paar meer
Bonte verzameling pellets
De Duitse bezetter werd hier binnen een maand verdreven.
Het plastic uit onze wereldzeeën verwijderen gaat een paar dagen generaties
langer kosten.
Zeker nu blijkt dat de Europese Commissie enkele concrete doelstellingen met
betrekking tot de reductie van de plastic soep heeft losgelaten.
We leven zo’n 70 jaar in vrijheid, maar we slagen er steeds beter in een aardig soepje ervan te maken…
Gisteren was Bloodwoosj weer eens in Berg aan de Maas.
Als kind speelde ik er regelmatig langs de rivier en verwonderde ik me over de grote hoeveelheid takken en bomen die aanspoelden bij hoogwater in de winter.
Tegenwoordig verbaas ik me aan de Maas over iets totaal anders na hoogwater: Plastic.
Vooral de minder steile oevers van de Maas liggen ieder voorjaar opnieuw vol met kilo’s plastic.
Plastic draagzakken, plastic tasjes, plastic speelgoed, plastic tandenborstels, plastic aanstekers, plastic flessen, plastic bierkratten, plastic jerrycans, plastic huishoudartikelen, plastic wattenstaafjes, plastic ballen, plastic pennen, plastic voedselverpakkingen enz. enz.
Het is plastic, plastic en nog eens plastic wat de klok slaat.
Velen merken het niet op doordat men alleen op het asfalt naar en van de veerpont komt, maar zodra je even opzij gaat van de gebaande wegen komt het plastic je tegemoet. Het ligt er gewoon, maar je moet het wel willen zien.
Onderzoek in het kader van het Mosa Pura project door Gijsbert Tweehuysen heeft in 2013 uitgewezen dat gemiddeld er 15000 stukjes en stukken plastic per uur door de Maas richting Noordzee stromen. Daarbij zijn alleen de stukjes groter dan 3 mm en kleiner dan 25 mm geteld.
De vele tientallen PET-flessen en ander groot plastic zwerfvuil zijn daar dus niet eens bij meegeteld.
Heel deze handel stroomt richting de Noordzee en gaat op den duur deel uitmaken van de plastic soep. En dan te bedenken dat men de Maas een relatief schone rivier noemt…
Het plastic in (zee)water wordt door de natuur niet afgebroken, maar vervalt onder invloed van water, zout en zon in steeds kleinere stukjes, zogenaamde microplastics. Zo klein dat ze voor het menselijk oog nog nauwelijks meer waarneembaar zijn.
Deze microplastics worden door plankton opgenomen en belanden daarmee in de voedselketen.
Plankton eet plastic (bron: Youtube, ca. 1 min 45 sec)
Plankton eet plastic, vis eet plankton, mens eet vis.
Zo zitten we dus gewoon ons eigen plastic afval te eten.
Uit metingen over de gehele wereld is gebleken dat er zelfs plastic in zee komt dat het nooit tot kant en klaar product geschopt heeft, maar rechtstreeks van de fabriek in ruwe vorm afkomstig is.
De nurdles –zo heten de plastic korrels die je ook op de Nederlandse stranden tegenkomt- zijn pre-productie plastic korrels, ook wel pellets genaamd. Zij vormen de grondstof waarmee in de fabriek plastic voorwerpen worden gemaakt.
Uit het Engels is een wat poëtischer naam voor deze nurdles komen
overwaaien: mermaid tears, oftewel zeemeermin tranen. Met wat fantasie
zien de heldere exemplaren er inderdaad uit alsof ze een versteende vorm
van tranen zijn.
Mermaids tears (Zeemeermintranen) uit de Maas , Meers dec. 2014
Als zelfs plastic grondstof al in de wereldzeeën wordt aangetroffen zonder ooit tot kant en klaar product te komen, dan kun je rustig stellen dat we een probleem hebben.
We hebben onze plasticstroom verdomd slecht onder controle.
Het is daarom dat de zeemeerminnen moeten huilen.
Ook aan de Maas.
Ook aan de Maas?
Ja, ook aan de Maas!
Wie zich bukt aan de Maasoever en de grond langs een hoogwaterlijn goed bekijkt ziet ze ook hier al op de grond liggen. Dat wil zeggen, die nurdles die het (nog) niet tot de Noordzee geschopt hebben.
Wie goed kijkt ziet de nurdles ook langs de oever van de Maas
Nurdles lijken nogal op eitjes van kleine beesten en worden door vogels en vissen regelmatig voor voedsel aangezien. Daarbij komt ook nog dat nurdles stoffen als DDT en PCB’s aantrekken in toxische concentraties. Doordat nurdles van een afstand voor de mens lijken op kleine steentjes vallen ze voor de leek op het strand of langs een rivier nauwelijks op.
Het internet afspeuren naar metingen van nurdles langs rivieroevers levert vooralsnog nul treffers op. Net als systematische tellingen van plastic zwerfvuil is er door de verpakkingsindustrie vooral veel te verliezen als het plastic probleem kwantitatief in kaart gebracht zou kunnen worden. Onder druk van diezelfde verpakkingsindustrie dreigt nu zelfs een einde te komen aan een van de beste manieren om plastic PET-flessen niet in zee te laten belanden: statiegeld.
Het is niet voor niets dat er tussen de vele honderden PET-flessen aan de Maasoevers nauwelijks exemplaren te vinden zijn waar statiegeld op zit.
Ook de vele liter en anderhalf liter exemplaren die je er aantreft zijn, je zou het misschien niet verwachten, zonder statiegeld. De oorzaak: ze komen veelal uit België, een land waar men in tegenstelling tot Nederland momenteel geen statiegeld op grote flessen kent.
Maasoever Meers, april 2015
De plastic flessen liggen vooral bovenaan op de oever bij de hoogste vloedlijn. Wat lager op de oever liggen de kleinere stukjes plastic, veelal verspreid over verschillende vloedlijnen van elk zo’n tien tot vijftig centimeter breed.
Al peuterend en prikkend tussen uitgedroogd gras en riet is het vooral daar dat de nurdles te vinden zijn. Diverse soorten en kleuren zijn present maar vooral de heldere exemplaren springen direct in het oog. De donkere exemplaren vallen een stuk minder op.
Omdat er zoals gezegd op het wereldwijde web geen getallen over nurdles langs rivieroevers te vinden is en ik toch wel eens een idee zou willen hebben over hoeveel van die plastic korreltjes er langs de Maas liggen ben ik zelf aan het tellen geslagen. Om het een beetje systematisch en vooral beheersbaar en behapbaar te houden heb ik me beperkt één van de vier aanwezige hoogwaterlijnen. Ook die ene vloedlijn heb ik slechts ten dele bekeken en wel een strook van ongeveer 15 cm breedte en 100 cm lengte.
Om een idee te krijgen, de houten balk op onderstaande foto is 105 cm lang en 15 cm breed.
Nurdles tellen in een strook van 15cm x 100cm
Uitzicht vanaf de balk
Eerst werden de grotere stenen verwijderd, dan de kleinere die in de weg zaten en vervolgens werden alle nurdles die zichtbaar werden opgepakt, in een meegebracht potje gestopt en thuis geteld.
Het schokkende resultaat: 352 nurdles over een strookje vloedlijn van 15 cm breedte en 1 meter lengte.
wat naast de balk van de vorige foto lag
352 nurdles op 1 meter Maasoever !!!
Wie zich bedenkt dat de Maas twee oevers heeft, de nurdles zich niet beperken tot één vloedlijn, de onderzochte vloedlijn breder was dan 15 cm, de meeste nurdles niet langs de oever blijven liggen maar met het water meespoelen, de Maas alleen al in Nederland ruim 200.000 keer zo lang is als die ene meter en er naast de Maas nog wel meer rivieren in zee uitmonden, die begint het wellicht al een beetje te duizelen.
En de zeemeerminnen?
Zij huilen 24/7 voort, gevoed door microplastics en af en toe eens nippend aan een flesje Coca Cola Life...
In het ouderlijk huis van de kleine Lodewijk hing
in de woonkamer een tijgervel aan de muur. De tijger werd ooit op het eiland
Sumatra geschoten door een oom van moeders kant die daar om beroepsredenen
werkzaam was.
Lodewijk had gehoord dat, wil je een tijger doeltreffend en in overeenstemming
met de jagersethiek doden, je dan precies tussen de ogen dient te mikken.
Bij gebrek aan een echte tijger werd Lodewijk’s teddybeer tot zulks gepromoveerd en
doelgericht met een luchtdrukgeweer in twee rake schoten tussen de ogen geveld.
Later, in de tweede wereldoorlog, heeft de teddy op wonderbaarlijke wijze een luchtbombardement
overleefd en werd uiteindelijk uit de kelder van een compleet verwoest huis
uitgegraven.
Tegenwoordig is hij te bewonderen in het poppenmuseum te Minden (D.)
Bloodwoosj & Bloomefiemel bloggen over uiteenlopende zaken, gezien, gehoord, bijgeweest of meegemaakt. Alle foto's op deze blog zijn gemaakt door Bloodwoosj of Bloomefiemel en mogen zonder uitdrukkelijke toestemming van de maker niet elders gepubliceerd of gereproduceerd worden in welke vorm dan ook.
Uiteraard geldt exact hetzelfde voor de teksten.
6 juni 1944
