Napoleon werd in de pan gehakt op 18 juni 1815. Tijdens de slag bij Waterloo vond hij zijn meerdere in een gezamenlijke troepenmacht bestaande uit Pruisische, Britse, Nederlandse en Hannoverse kruitverschieters. Zijn succes begon ooit in 1796 met de Italiaanse veldtocht, kende met aanhoudende gebiedsuitbreidingen een gestage groei tot op zijn hoogtepunt rond 1812 zowat heel Europa Frans was geworden, maar in 1815 was het echt gedaan met het feestje van vriend Bonaparte. Net geen twintig jaar heeft hij kunnen uitbreiden, maar uiteindelijk waren zijn vijanden het aanhoudende landjepik beu.
Einde oefening.
Nee, dan de familie Khan uit Mongolië (eigenlijk geen echte achternaam maar een ander woord voor “grootheerser”). Zij hielden het maar liefst 88 jaar uit voordat na de dood van Kublai in 1294 hun groot Mongoolse rijk, dat zelfs reikte tot Oost Europa, in talloze kleine stukjes uit elkaar viel, vooral als gevolg van de vele opstanden door stammen en volkeren die hun in het verleden afgepikte land en bezittingen terugeisten.
Einde oefening.
Gaandeweg de geschiedenis leert de mensheid langzaam van zijn eigen fouten, zo bleek tijdens de meest recente grote wereldoorlog. Hielden de Khan’s het bijna honderd jaar uit en was Napoleon’s spelletje Stratego al binnen twintig jaar beëindigd, ene Snorremans uit Oostenrijk hield het de vorige eeuw nog amper 12 en een half jaar uit voordat hij inzag hoe fout hij zat en (slappe actie trouwens) de hand aan zichzelf sloeg op 30 april 1945.
In minder dan een jaar tijd wisten vooral Britten, Fransen en Amerikanen het door Snorremans afgepakte grondgebied terug te veroveren en werd de Duitse bond voor gehelmde schietpiraten voor straf jaren lang ontmanteld.
Einde oefening.
De tuin van de buurman is van de buurman.
Mijn tuin is van mij.
Zo is dat al jaren en zo mag dat hopelijk ook nog jaren blijven.
Toch meent een enkeling zo af en toe nog steeds een stukje tuin van de buurman te moeten afpakken, door de erfscheiding 10 cm te verplaatsen, waarna doorgaans een fikse burenruzie ontstaat die dan in het ergste geval door een rijdende rechter middels de uitspraak: “Dit is mijn vonnis en daar moet u het mee doen”, tot grote hilariteit van half tv kijkend Nederland, publiekelijk in den minne geschikt wordt.
In het Sittardse kijkt men kennelijk geen rijdende rechter.
Of men heeft de rekening van Ziggo niet op tijd betaald, dat zou natuurlijk ook kunnen.
Wat wil namelijk het geval: Eerder deze week konden we bij het passeren van de demarcatielijn tussen Sittard en Geleen waarnemen dat de grootheidswaanzin ten Noorden van de grens weer even is opgelaaid. Al decennia lang is duidelijk dat de scheidslijn tussen beide dorpen gesitueerd is ter hoogte van het voormalige slachthuiscomplex dat zich bevond ten Noorden van de huidige Middenweg, maar blijkbaar hebben een of meerdere bestuurders tijdens een Nacht-und-Nebel actie iemand in bezit van oranje hesje en gemotoriseerd voertuig met ladder opdracht gegeven de omstreden blauw-witte bordjes een honderdtal meter in zuidelijke richting te verplaatsen. Een sluw uitgevoerde actie om de op Geleens gebied liggende Foroxity-bioscoop alvast bij Sittard in te lijven.
Sjappoo mannen ! Zeker niet goed opgelet tijdens de geschiedenislessen?
In de krant hebben we deze week nog geen foto gezien, maar lang zal dat niet meer duren.
En eenmaal een foto in de krant zullen de borden er ook niet lang meer hangen.
Vanavond tijdens een regenbuitje hingen ze er in ieder geval wel nog.
Dat men in Geleen niet zo van Stratego houdt snappen ze in Sittard blijkbaar nog steeds niet, maar moeder natuur weet gelukkig wel al waar de grens ligt en houdt die netjes in ere.
Na regen komt zonneschijn en zo mocht Bloodwoosj vanavond verheugd constateren dat het potje goud aan het eind van de regenboog duidelijk wel aan de juiste kant van de grens te vinden is.
Zouden al die Sittardse bestuurders aan het vechten om de inhoud van dat potje een gescheurde kaak of een gebroken been overhouden, dan kunnen ze altijd nog een paar daagjes uitstekend verpleegd worden in een modern en nabijgelegen ziekenhuis.
In Geleen wel te verstaan.
Ergens is er een grens…
