Mama's Pride: Get on the good foot

Zojuist zijn B&B naar de eerste avond van het in os eige Gelaen georganiseerde Mama’s Pride popfestival geweest en mochten daar een optreden meemaken van The Funktransplant & Joe “Defunkt” Bowie. Je ziet het niet vaak meer maar gelukkig bestaan ze nog: bands die niet vallen voor arrogantie of geld, die zelf uit hun dak gaan bij ieder optreden, waar het plezier vanaf straalt en die (terecht) teleurgesteld zijn als de organisator ze vanaf de zijlijn staat toe te gebaren dat ze nu echt moeten stoppen,
“Jamaar, wel willen nog zo graag een laatste nummer spelen. Het is een echt vet nummer!” was er nog net uit de mond van een van de zangeressen te horen voordat haar volume door de geluidsman dichtgedraaid werd.
“Nee dat kunnen we echt niet maken” roept vervolgens de moderator door de microfoon.
Inderdaad jongens, dat kun je niet maken als de wethouder van cultuur ook zonodig het podium op moet om aan te kunnen kondigen wie hierna nog komt. Logisch want zometeen moet er iemand optreden die veel belangrijker is (lees: die meer geld heeft gekost). Welnu, van ons had Caro Emerald die op lauwe wijze haar dingetje staat te doen niet zonodig gehoeven. Na een vijftal zielloze songs nog steeds een stijf kijkend gezicht, dus B&B afgetaaid naar huis. Nee, dan The Funktransplant, dat was nou nog eens wat je noemt een vette sound met ziel.
Tear the roof down sucker. Funkenstein is still alive !
Al ietsje langer trouwens dan vandaag ;-)
We schrijven het jaartal 1981.
De jeugdige Bloodwoosj en zijn even jeugdige buurjongen delen een passie voor muziek. Buurjongen voor het maken ervan op zijn buegel, Bloodwoosj niet zo zeer voor het spelen van een muziekinstrument, maar des te meer voor het luisteren ernaar. Ondanks onze ruim uiteenlopende smaken was er één gemeenschappelijke factor: de eind jaren zeventig opgekomen jazz-funk en funk-rock stroming. En dan met name het gebruik van de basgitaar daarin.
Als Larry Graham hamerde en plukte gingen we compleet uit ons dak. Stanley Clark had een zeer tot onze verbeelding sprekend nummer getiteld “Play the bass 10^3”. Via Jaco Pastorius hoorden we op een elpee voor het eerst wat een fretloze bas was. Overigens, voor kinders van de eenentwintigste eeuw die niet weten wat een elpee is: een elpee is zoiets als een ceedee, maar dan groter en zwart, met zijn 30 cm doorsnee dermate onhandelbaar dat je er een waar gevecht mee moest leveren op je fietsje in de wind om hem zonder kleerscheuren thuis op de platenspeler te krijgen.
Op een saaie zaterdagochtend werd het plan geboren om de wereld mede te delen wat het vetste instrument op deze aardkloot was. SMS, e-mail, twitter, blogs, het moest allemaal nog uitgevonden worden, maar deze twee pubers wisten wel raad met de verspreiding van “het woord”.
Na een vlijtig middagje stratenmakersarbeid was het dan zover, onze boodschap was klaar. Middels een zestigtal ondersteboven gedraaide stoeptegels (van onder hadden ze een iets lichtergrijze kleur dan van boven) werd “het woord” de wereld in gestuurd. Met metersgrote letters stond er te lezen:

BASS !!!

Het moet gezien kunnen zijn door zowat iedere toerist als die vanuit zijn -op wat toen nog gewoon vliegveld Beek heette- naderende vakantievliegtuig door het kleine ronde raampje tijdens de landingsprocedure naar beneden keek. Jaren lang is het zo blijven liggen, totdat de gemeente het nodig vond de tegels in de hele straat eens op te kuisen en netjes in het gareel terug te plaatsen.
Jammer dat we het zelf nooit van boven hebben kunnen zien.

Nog een liedje! Nog een liedje!