We zouden om 18.45 terug zijn voor Orgel Vreten, want dat wilden we beslist zien, ook al was onze eigen honger inmiddels gestild middels zelfgemaakte kroketten met sla.
Om 18.46 liepen we nog ter hoogte van de schaats annex wielerbaan toen we de moderator hoorden aankondigen dat de orgelvreters de bühne op zouden komen. Maar, eer de beste man was uitgepraat stonden we gelukkig al op het festivalterrein en van daar was het nog maar een klein stukje tot een meter of 15 voor het podium, waar het inmiddels een stuk drukker was dan bij het optreden van Baxter Dury.
Op het podium vanuit het publiek gezien helemaal links bassist Jan Teertstra. Aan zijn gezicht te zien heeft hij er zin in. Rechtsachter verscholen zit drummer Wouter Rentema, zijn gezicht kunnen we niet zien. Midden vooraan staan twee Hammond-orgels neus tegen neus met daarachter aan de rechterkant Robin Piso (toetsenist DeWolff) en aan de linkerkant Thijs Schrijnemakers (Wende, Stereo). Beide orgelvirtuozen zijn gekleed in een jaren 70 retro kostuum, waarbij de roodzwarte versie van Piso, en vooral de houding die hij daarin aanneemt tijdens het spelen, doet denken aan de in een dito pak (maar dan wit) gehesen organist (of was het een schilder?) op de binnenhoes van Jethro Tull’s Aqualung album. De blauwgekleurde, met witte opgenaaide epauletten tegenhanger waarin Schrijnemakers zich vandaag (en ook tijdens eerdere optredens) gehesen heeft, geeft hem een ietwat formelere uitstraling, alsof hij de kapitein is van de Hammond Warrior, het vierpersoons schip waarmee de heren vandaag niet een spelletje Zeeslag, maar een heuse Hammond Battle gaan spelen.
Het principe van de Hammond Battle gaat alsvolgt: neem een paar nummers van klassiekers als Jimmy Smith, Deep Purple of het wat obscuurdere Santa Barbara Machine Head, hak het geheel fijn in een keukenblender, zet er een vette bas en rockende drummer als ritmesectie bij, lardeer het geheel met wat sausjes van telkens andere gastmuzikanten en laat twee zichzelf “ze professeurs” noemende chefkoks het in een Clash of the Titans (lees: Battle of the Organs) opdienen waarbij het organische duo onderling voortdurend poogt elkaar vanachter de Hammond de loef at te steken.
Als je het vooraf hoort vraag je je af of voor deze orgelmuziek wel een publiek is. Bij “orgel” moet Bloodwoosj denken aan de riedeltjes van zijn vroegere buurman, koster en organist in de plaatselijke R.K.-kerk. Of aan van die eindeloos voortbroddelende fuga’s van Bach in het zondagochtendprogramma van –toen nog- Radio 4.
Wat zich echter hier op het mmp- podium voltrekt heeft niks, maar dan ook helemaal niks met het saaie imago dat in Bloodwoosj’s hoofd zit te maken. Orgel Vreten is niet van deze wereld. Orgel Vreten is een ruimteschip dat vanuit de spelonken van de rockgeschiedenis zojuist in Geleen is geland en ons onaards mooie, soms stampende, dan weer melodieuze psychogroovebluesrock voortovert. Ondanks de afwezigheid van zang, op het rappende “Just as Easy” en een gastoptreden van Pablo van de Poel na, blijft het van begin tot eind boeien. Door kwaliteit, afwisseling en vooral originaliteit en eerlijkheid.
Ieder doodnormaal mens zou in Geleen de vraag “Zijn er hier ook mensen uit Sittard” moeten bekopen met hoongeroep. Schrijnemakers niet. Hij trekt er regelmatig zo’n guitig en ontwapenend gezicht bij dat deze op Geleens territorium doorgaans levensgevaarlijke vraag slechts brede glimlachjes en gniffelend gegrinnik bij het publiek teweeg brengt. Zelfs bij het Geleens deel ervan!
Ze spelen voor het eerst buiten, zo laat Thijs weten. Als door hem op een gegeven moment wordt gevraagd of het publiek Deep Purple wil horen merkt hij droogjes op: “dat zouden jullie wel willen hè, maar dàt nummer spelen wij vandaag lekker niet voor jullie”. En weer komt hij ermee weg en moet het publiek erom lachen.
Eerlijk is eerlijk, zijn droge humor ìs ook leuk en past prima als cement tussen de Hammond-battles die staan als een huis. Robin beweegt voornamelijk in voor en achterwaartse richting enthousiast heen en weer, daarbij zijn blik vooral gericht op zijn eigen instrument. Thijs draait en kruipt over, onder, voor, achter en rond zijn orgel, kijkt regelmatig triomfantelijk richting publiek en laat daarbij geen enkele richting onbenut. Het is dat er om geluid te produceren altijd minstens één vinger op een toets moet blijven, maar de wetten van Newton lijken op hem nauwelijks van toepassing en je zou bijna vermoeden dat hij ieder moment een dubbele Rittberger boven zijn Hammond kan gaan uitvoeren. Geen wonder dat een van de eigen composities de titel “Organasm” draagt.
Wellicht zou een portable Hammond de ideale uitvinding voor Thijs zijn.
Maar dan wel eentje zonder USB-poort. De jongens zweren namelijk bij analoog.
Het publiek heeft er lol in, Thijs heeft er lol in, Robin heeft er lol in en de twee overige bandleden hebben er ook lol in. Die lol willen ze er ook in houden, vandaar dat men ervoor gekozen heeft om niet op alle aanbiedingen voor optredens in te gaan en slechts op een beperkt aantal plekken optreedt. Afgelopen maand waren dat Paaspop te Schijndel (8 april), Rotown Rotterdam (6 mei), de Effenaar te Eindhoven (10 mei), de Sugar Factory in Amsterdam (11 mei), Tivoli in Utrecht (12 mei) en vandaag zondag 13 mei 2012 dan als afsluiter van de kleine clubtournee voor het eerst in het eigen Limburgse Land op Mama’s Pride.
Schrijnemakers merkt op een gegeven moment op: “Wat we nu gaan spelen is het moeilijkste nummer. Gisteravond ging dat mis. We willen vandaag hier niet voor lul staan, dus we doen ons best.”
Nou, dat had Thijs niet hoeven zeggen. Ook van afstand kan het publiek aan de soms verbeten trekken op hun gezichten aflezen dat Thijs en Robin hun uiterste best doen. Van stress lijkt geen sprake. Overgave en gevoel in een ontspannen sfeer.
Tegen het eind van de set maakt gitarist Pablo van de Poel zijn opwachting. Gisteren zat hij nog in Italië voor de promotionele doeleinden van DeWolff, vandaag beklimt hij na een paar minuten spelen met gitaar en al de Hammond-orgels van Piso en Schrijnemakers om vanaf daarboven het publiek uit zijn dak te laten gaan.
Aan het eind van de drie kwartier Orgels Vreten steekt Pablo beide handen vanaf zijn verhoogde podium gestrekt de lucht in. Er volgt een dik verdiend applaus vanuit het publiek.
Hungry like DeWolff…
Ondanks zijn grote honger is het Thijs uiteindelijk niet gelukt Pablo’s gitaar op te eten.
De programmeurs van Mama’s Pride hebben het goed gezien; dit was een memorabel hoogtepunt van de bovenste plank.
Wie hier niet op klaarkomt is ofwel frigide ofwel doof.
Op 15 mei, twee dagen na dit optreden, zal bekend worden gemaakt dat Orgel Vreten dit jaar op Lowlands speelt.
In tegenstelling tot bij het North Sea Jazz Festival hebben de talentscouts van Lowlands dus duidelijk wel het boek “The Hammond orgasm for Dummies” gelezen.
Bloodwoosj en Bloomefiemel zullen de volgende keer dat Bach op de radio fantasieloos zijn rondjes draait niet meer aan een R.K.-organist denken, maar heimelijk glimlachend terugverlangend naar drie kwartier orgelvreten met Robin en Thijs.
Om vervolgens het stekkertje in de "phono" ingang te pluggen en via de buizenradio naar de tot 300 stuks gelimiteerde vinylregistratie van het Effenaarconcert te luisteren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten