zondag 9 mei 2010

In Plèchti kan dat gewoon

Zondag 9 mei 2010. Moederdag. Feest.
En wat doet men als er feest is? Juist ja, feestvieren! En waar weet men beter hoe dat moet dan in Plèchti? Plèchti, het in Nederland (gelukkig) nog niet zo bekende zigeunerdorpje waar men er ons vreemd voorkomende, maar al eeuwen lang diep gewortelde culturele tradities op nahoudt. De kippen lopen er nog over tafel, inwoners treden er massaal onheus met elkaar in de echt, er gaat geen nacht voorbij of ergens –zij het in een klein cafeetje of soms ook midden op het dorpsplein- wordt wel de beest uitgehangen door een feestvierende menigte, op zowat elke belangrijke straathoek staat een kebabtent waar gans de dag uitsluitend kebab met salade, tomaten en uien over de toonbank vliegt. Burgemeester Toma loopt er doorgaans ondanks de zomerse warmte regelmatig met een bontmuts op, de status van een familie valt af te lezen aan de dikte van de zegelring om de linkerpink maar pas op: zonder snor ben je er een nobody. Men spreekt er Plèchtiaans, een mengelmoesje van Jiddisch, Servisch, Romani, Italiaans, Arabisch en Frans. Bestel je er bij de afhaalchinees een Bami Goreng met sambal, is de kans groot dat je als gevolg van de Babylonische spraakverwarring naar huis gaat met een gebraden halve haan gevuld met gestoofde kweepeertjes. De hoog-alcoholische , uiteraard illegaal gestookte, brandewijn wordt de plaatselijke jeugd al vanaf jonge leeftijd met de paplepel ingegoten. Alcoholcontroles kent men er niet, oom agent die iemand in het pijpje laat blazen is hen vreemd maar geef ze een trombone, klarinet of trompet in de hand en koning keizer admiraal, blazen kunnen ze plots allemaal. De Mona Lisa staat er niet bekend als dat bekende schilderij van die dame met de mysterieuze glimlach, maar is gewoon een verwijfde dorpsgek die er dag in dag uit in zijn favoriete bloemetjesjapon rondhuppelt.
Het dorp heeft, of beter gezegd, had maar één muziekgezelschap: La Caravane Passe. De naam zegt het al: van een lang verblijf is nergens sprake. Uitgekotst door hun eigen dorpsgenoten omdat ze “Bouca” hadden met de buren en van geen ophouden wisten, zwerven ze nu als nomaden over de wereldbol.
Het echt onheuse dorp Plèchti, gelegen even ten westen van de Zwarte Zee, zo ongeveer halverwege de regenboog van Parijs naar Transsylvanië. Vandaag waren we er even op bezoek. Omdat we er toch waren zijn we er maar meteen getrouwd. Geen papierwinkel of bezwaarprocedure vooraf.
In Plèchti kan dat gewoon...

Mona Lisa (rechts met dirigeerstokje)

Burgemeester Toma (links, bontmuts net tevoren afgezet wegens zweetvlekken)

La Caravane Passe

En gewoon doorspelen op het trouwfeestje !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten